… ευ ζην: η ευζωία, η ευδαιμονία, η ζωή με απολαύσεις, η έντονη ευτυχία, η κατάσταση άνθισης, καλής τύχης, επιτυχημένης κοινωνικής κατάστασης.
«Η ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με τη τέλεια αρετή».
Ο άνθρωπος δικαιολογεί την υπεροχή του στη φύση από το γεγονός ότι κύριο μέλημά του είναι η αναζήτηση της ευτυχίας που σημαίνει: να βρει έναν σκοπό για να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του και να εργαστεί πάνω στη συμπεριφορά του ώστε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Κατά τον Αριστοτέλη, αν εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να είσαι καλός, ασκώντας τις αρετές σου και ελέγχοντας τα ελαττώματά σου, θα ανακαλύψεις ότι η ευτυχής ψυχική διάθεση προέρχεται από το να κάνεις το σωστό σε τακτική βάση. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, το καλό είναι απλό, ενώ το κακό έχει πολλές μορφές και ο καλός άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος και δεν αλλάζει χαρακτήρα, ενώ ο κακός και ο βλάκας είναι αρκετά διαφορετικοί το βράδυ από ό,τι το πρωί.
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει την ευδαιμονία, δηλαδή έναν τρόπο ζωής που αφορά μάλλον μια ηθική και ψυχολογική τελειότητα και όχι έναν τρόπο ζωής βασισμένο στα υλικά αποκτήματα ή στο σωματικό μεγαλείο. Βέβαια, το σεξ, η τροφή και το κρασί, όταν τα απολαμβάνουμε με ανθρώπους που αγαπάμε, προσφέρουν σημαντικά στοιχεία για την ευτυχία. Σκέπτομαι με τον αριστοτελικό τρόπο, σημαίνει ότι κατανοώ την ανθρώπινη φύση και προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος ώστε να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και καλός άνθρωπος θα είμαι όταν κάνω καλές πράξεις και φέρομαι στους άλλους με δικαιοσύνη.
Ευ ζην, ευ ζην, ευ ζην… για να δουλέψω λίγο με τα γράμματα να δω τί μπορεί να βγει από του νου μου την κρυφή καταπακτή. Ευ ζην, ευ ζην, ευ ζην λοιπόν, και μού έρχεται με τη μεταφορά τού ζ μπροστά στο ευ ο περίφημος ύμνος που τραγουδούσαν τρεις ηλικιωμένες γυναίκες, οι Πλειάδες: «Ζεύ(ς) ην, Ζεύς εστί, Ζεύς έσεται. Ώ, Μεγάλε Ζεύ!».
Ο Δίας ή Ζεύ(ς) σύμφωνα με την αρχαία ελληνική θεογονία είναι ο «Πατέρας των θεών και των ανθρώπων», που κυβερνά τους Θεούς του Ολύμπου. Ο Δίας ή Ζεύς στην ελληνική μυθολογία είναι ο Θεός του ουρανού και της αστραπής. Τώρα, αστραπής, άστρα πεις, για μένα το ίδιο και το αυτό, γιατί το φαινόμενο αν το δεις πραγματικά, έρχεται από τα ψηλά, τα ανώτερα στρώματα ή κλιμάκια, και είτε ηλεκτρικό το αποκαλέσεις, είτε φωτεινό (βιοφωτόνια), το κέντρο του είναι το ίδιο, το διάνυσμά του σταθερό, και πάντα δείχνει προς τον εγκέφαλο.
Όσοι γοητευόμαστε από τον εγκέφαλο, ακόμη και αν δεν είμαστε ειδικοί, γνωρίζουμε τη σημασία των νευρώνων, των εξειδικευμένων νευρικών κυττάρων στα οποία χρωστούμε τις ικανότητές μας. Μόνο όταν αυτά λειτουργούν καλά μπορούμε να κινούμαστε, να ακούμε, να βλέπουμε, να θυμόμαστε, να λύνουμε μαθηματικές εξισώσεις κ.ο.κ. Πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουμε τα κύτταρα γλοίας και τη σπουδαιότητά τους;
Τα αστρογλοιακά κύτταρα ή αλλιώς αστροκύτταρα (αγγλ.: astroglia ή astrocytes) ανήκουν στην κατηγορία των νευρογλοιακών κυττάρων. Αποτελούν το πολυπληθέστερο είδος και το κυτταρικό τους σώμα έχει αστεροειδές σχήμα. Παράλληλα, διαθέτουν σχετικά μικρές αποφυάδες. Επίσης, μερικές από αυτές τις αποφυάδες σχηματίζουν ποδίσκους στην επιφάνεια του εγκεφάλου, των νεύρων και του νωτιαίου μυελού. Τα αστροκύτταρα επιπλέον, έρχονται σε επαφή με τα αιμοφόρα αγγεία αναγκάζοντας έτσι τα ενδοθηλιακά κύτταρα να δημιουργήσουν στενές συνδέσεις, όπως στον αιματοεγκεφαλικό φραγμό. Ακόμη, τα κύτταρα αυτά είναι υπεύθυνα για τη φαγοκυττάρωση που είναι μια διαδικασία μέσω της οποίας τα νεκρά κύτταρα καταστρέφονται και αφήνονται στην επιφάνεια των φαγοκυττάρων. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας τα κύτταρα μαζεύουν και απλώνουν τα πόδια τους, προκειμένου να φτάσουν στους νεκρούς νευρώνες. Έτσι, όταν τους βρουν, τους επιτίθενται, τους καταβροχθίζουν και τους αποσυνθέτουν.
Λογικά, η έλευση των γλοιοκυττάρων (και ειδικότερα μιας κατηγορίας αυτών που ονομάζονται αστροκύτταρα) στο προσκήνιο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη: ήταν ζήτημα χρόνου οι επιστήμονες να πάψουν να αγνοούν συστηματικά το 50% και πλέον του κυτταρικού πληθυσμού του εγκεφάλου! Έκπληξη θα μπορούσε ίσως να προκαλέσει το γεγονός ότι ο χρόνος που χρειάστηκε για να αντιληφθούν οι επιστήμονες τις εκπληκτικές ιδιότητες των γλοιοκυττάρων, μετριέται σε αιώνες. Βεβαίως, όλα έχουν την εξήγησή τους: αφενός, δεν υπήρχαν οι τεχνικές διερεύνησης που αναπτύχθηκαν μόλις την τελευταία δεκαπενταετία και, αφετέρου, η γοητεία που ασκούσαν οι νευρώνες στους επιστήμονες ήταν τόσο ισχυρή, ώστε να παραμεληθεί η μελέτη των «παρακατιανών» συντρόφων τους. Χαρακτηριστικό του κλίματος υπέρ των νευρώνων που αναπτύχθηκε από τις απαρχές της νευρολογίας είναι το γεγονός ότι ο πρώσος γιατρός Rudolf Ludwig Karl Virchow (1821-1902) που τα πρωτοπεριέγραψε, τα ονόμασε συνολικά «γλοία», που στη λατινική θα πει «κόλλα», καθώς θεώρησε ότι όλα μαζί γέμιζαν το κενό μεταξύ των νευρώνων και αποτελούσαν ένα είδος συνδετικού ιστού του εγκεφάλου.
H ιδέα που αναδύεται τώρα έχει ως εξής: πλάι στους νευρώνες που σχηματίζουν το πλέον προηγμένο δίκτυο επικοινωνίας που έχει δημιουργήσει η εξέλιξη, υπάρχει ένα ακόμη δίκτυο επικοινωνίας εξίσου προηγμένο, αν και «λιγότερο θορυβώδες».
Λέξεις κλειδιά: «παρακατιανών», «κόλλα», «λιγότερο θορυβώδες».
Για την κατανόηση λοιπόν τής αξίας των περί κατώτερης ή αμφισβητούμενης αξίας γενικά πληροφοριών από… παρακατιανούς στο χώρο, που δεν παύουν ωστόσο να αποτελούν το 50% αυτού, να γεμίζουν το κενό και να συνδέουν ή να δημιουργούν την απαιτούμενη λειτουργική ζεύ(ξη) χωρίς πολλά λόγια, φαμφάρες, φιοριτούρες, τυμπανοκρουσίες, κορδελάκια και γενικώς εντυπωσιακή φασαρία, θα μας βοηθήσουν -όλως περιέργως- οι ονομασίες των δύο εισόδων της κομβικής διώρυγας τού Σουέζ.
Στην είσοδο λοιπόν της Μεσογείου, το βόρειο στόμιο της διώρυγας, είναι το λιμάνι Port Said. Αν διαβαστεί ανάποδα το Said μάς δίνει το όνομα Dias, δηλαδή Δίας, ο πατέρας των Θεών που με το όνομα αυτό έχει την ιδιότητα του διαχωρισμού: Δίας = διαχωρισμός, διάσπαση. Στην έξοδο προς την Ερυθρά Θάλασσα τώρα, στο νότιο στόμιο της διώρυγας, είναι το λιμάνι του Suez (Σουέζ), που αν διαβαστεί από δεξιά προς τα αριστερά, μας δίνει το όνομα Zeus- Ζεύς, που σημαίνει ένωση: Ζεύς = ζεύξη, ένωση, δέσιμο. Διαφορετικές οι έννοιες των δύο ονομάτων, διαφορετικές και οι ιδιότητες του Θεού των Θεών. Άλλο Δίας, άλλο Ζεύς. Άλλο νευρώνες, άλλο αστροκύτταρα. Άλλο οι ώσεις ηλεκτρικού φορτίου, άλλο το χημικό δίκτυο ασβεστίου. Με την ίδια λογική, άλλο φιλόσοφος, άλλο [in]dependenThinker. Άλλο ψυχολόγος, άλλο CreativewriteR. Άλλο διαίρει και βασίλευε, άλλο πώς να σκέπτεστε. Άλλο επιστήμη (δηλ. εμπειρική μεθοδολογία που βασίζεται στην παρατήρηση φαινομένων), άλλο αξίωμα (δηλ. αρχή στη λογική με μια αλήθεια). Άλλο συνθετότητα και μέγιστη δράση (ιατρική), άλλο απλότητα κι ελάχιστη δράση (Natural Anamorphosis Process). Άλλο ευ ζην (wellbeing), άλλο φυσική υγεία (natural health). Άλλο καλός άνθρωπος, άλλο λογικός. Το καλός μπορεί να είναι και σχετικό, υποκειμενικό, το λογικός όμως ποτέ, είναι πάντα αντικειμενικό, αδύνατο να το αρνηθείς.
Επομένως, το όλο φαινόμενο εξαρτάται από τη μεριά που θα το δεις ή από τη φορά εισόδου του στο ή εξόδου του από το σύστημα πληροφοριών αντίστοιχα (βλ. παραπάνω κομβική διώρυγα). Άλλοτε για παράδειγμα incoming ως ευ ζην σε αυτό και outcoming ως φυσική υγεία από αυτό, κι άλλοτε το αντίστροφο, input σε αυτό ως φυσική υγεία και output από αυτό ως ευ ζην. Ποτέ, όμως, το ίδιο!
Τα μάτια τού πονηρού λαγού δεν θα γίνουν ποτέ σαν τα μάτια τής σοφής κουκουβάγιας, κι αυτό είναι αξιωματικό, είναι αληθές και λογικό.
Η κουκουβάγια θεωρείται ιερό ζώο της Αθηνάς, η πηγή της σοφίας και της κρίσης της. Λέει, επίσης, ότι το ζώο που συνδέεται περισσότερο με αυτήν έχει τόσο εξαιρετική νυχτερινή όραση, συμβολίζοντας την ικανότητα της Αθηνάς να «βλέπει» όταν άλλοι δεν μπορούν!!