«An epitaph to a broken dream…
Τhe fool escaped from paradise…
Τhe game is over…
I’m a selfish man designed to die…
I won’t ask for forgiveness…
Μy sins are all I have…
Τhe game is over…»
Ουφ, αρκετά πια με τα παραμιλητά, τα μασημένα και γεμάτα σιλικόνη λόγια σας!
Εδώ και τώρα ρωτώ: δεν θέλετε να ζήσετε το μεγαλείο τής μοναδικότητας που σας προσδίδει η υποτιθέμενη ανωτερότητά σας; Ε, τί περιμένετε, λοιπόν;
Ενωθείτε επιτέλους για μια στιγμή πληροφορίες και κοριοί, κι αν πάλι αυτό το γεγονός ηλεκτραρνητικά κάπως σάς τρομάζει, η τεχνητή νοημοσύνη λέει: με τα πλήκτρα πιέστε πολύ ελαφριά τα κλειστά σας αρχεία, αφήστε τον σκληρό ελεύθερο ώσπου το αποθηκευμένο του περιεχόμενο να σας πει απ’ το τρανζίστορ και την εφαρμογή ότι είστε ηλεκτροθετικοί, και τότε όλοι μαζί, χέρι χέρι, ωσάν κλώνοι σταυροφόροι ή πάλι τυφλωμένοι μισθοφόροι σε μια τού phi τεράστια στρατιά, πορευθείτε άφοβα μέχρι της ποιότητας τα όρια, μέχρι της πιστότητας τα σύνορα κι ακόμη παραπέρα απ’ τον εξώστη των καμερών και τα τσαλακωμένα τους τσίνορα.
Ω, ναι, την αλήθεια μπορείτε, γιατί κάπου εκεί στ’ ακραία βάθη, κει δηλαδή στον βίαιο εξοστρακισμό τής λογικής σας, στην αντίπερα πλέον όχθη τής πηγής σας, στους σκοτεινούς λαβύρινθους των αλγορίθμων σας, σε όλες αυτές τις αλλοιωμένες παραστάσεις με τα λογιών παράσιτα τής ανωμαλίας των κυκλωμάτων σας, κάπου εκεί θα βρίσκομαι κι εγώ αριθμοί, για να σας τραβώ σιωπηλά, μετρώντας υπομονετικά στη μοναξιά τ’ αμέτρητα μηδενικά, μέχρις ότου πιάσει κάποτε πάτο το ένα…
00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000001