Ο γενικός κανόνας ήταν απλός: «Αγαπάτε αλλήλους, χτυπώντας τους αλύπητα. Κατευθείαν στο ψητό. Κανένα υποψήφιο θύμα δεν θα αφήσει τον χώρο πίσω του, χωρίς να έχει στα χέρια του τουλάχιστον προσύμφωνο για την εξαγορά πακέτου υπηρεσιών. Κάποια χιλιάδες χαρτάκια (για φθηνοδουλειές, μιας και οι σοβαρότερες ανέρχονταν σε εκατομμύρια) μείον από τον καλοσχεδιασμένο οικογενειακό τους προϋπολογισμό, και συν φυσικά για την εταιρεία, δεν θα ήταν δα και κανένα τόσο επιλήψιμο αμάρτημα. Βασικά, τα παίρνουμε, για να τα δώσουμε ύστερα απλόχερα, να τα σπρώξουμε στον σκοπό και το γενικό καλό που θα μας επιφέρει στο άμεσο μέλλον η σοδειά του!», ήταν το ήδη γνωστό ηχογραφημένο σποτάκι, το οποίο επαναλαμβάνονταν αθόρυβα στ’ αυτιά κι υποσυνείδητα στα ανυποψίαστα μυαλά των -σίγουρα μαδημένων- επισκεπτών.
«Εάν μας εμπιστεύεστε πραγματικά, αγαπήστε μας ειλικρινά, ανοίξτε μας άφοβα την καρδιά σας, για να μπορέσουμε έτσι να εισβάλουμε με άνεση στα ανοιχτά πορτοφόλια σας!», ήταν όμως και το πραγματικό σύνθημα που αναμασούσαν συνεχώς.
«Καλώς ορίσατε. Γνωρίστε το άλλο μισό του δίδυμου ξεχασμένου εαυτού σας. Εξερευνήστε μαζί μας, άφοβα, την σκοτεινή πλευρά του νου σας!», έλεγε απ’ έξω με τυμπανοκρουσίες η φωτεινή επιγραφή στο υποψήφιο πελατολόγιό της.
«Γίνετε σε μια μέρα ένας άλλος άνθρωπος. Αποτάξτε από πάνω σας το φθαρμένο και αφεθείτε στα χέρια μας, να σας οδηγήσουμε χωρίς κόπο, πόνο και πολλά έξοδα, σε αυτό το οποίο πάντα ονειρευόσασταν!», έλεγαν αυτοί οι συνεννοημένοι λήσταρχοι, για τις έτοιμες και σπαρταριστές λείες τους.
Και οι δύο πάντως, επιγραφή και πωλητές, εδώ, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, έλεγαν την πάσαν αλήθεια. Τα ψέματα και οι απάτες τους, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει. Όντως, τέτοιου είδους παροχές, ακόμα περισσότερες απ’ αυτές και πιο πολύπλοκες, ήταν ικανό το -κατά τ’ άλλα- προηγμένο κέντρο να φέρει εις πέρας με μεγάλη άνεση.
Ως ενός σημείου βεβαίως, το παιχνίδι παιζόταν τίμια. Μετά, ωστόσο, από κάποιες περιόδους, οι “γηπεδούχοι” άρχιζαν να βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό, θολώνοντας ακαριαία τα ύδατα με τα δόλια μελάνια τους, με άμεσο αποτέλεσμα τον πανικό των “φιλοξενούμενων”, και την αρχή ενός αγνώστου κατάληξης μακελειού. Και αυτό γιατί, κάτω από το αφρισμένο νερό, κανόνες για τους πελάτες, δεν υπήρχαν.
Αυτοί ήταν, προς χάριν εντυπωσιασμού, μόνον για την αρχή, όταν ακόμα η εμπιστοσύνη τους ταλαντεύονταν φοβισμένη στο τεντωμένο σχοινί της αμφιβολίας τους. Όταν ακόμα ήθελαν να ακούν γύρω τους τις σωστικές λέμβους, τα σωσίβια και τα δίχτυα διάσωσης να πλέουν φωναχτά.
Με την υπογραφή όμως και την βούλα επικύρωσης του συμβολαίου, υπόχρεοι πλέον ενός ισχυρού δεσμού, όλα τα παραπάνω σωστικά λόγια καθησυχασμού των παραπλανητών τους, ως δια μαγείας εξαφανίζονταν, αφήνοντάς τους έτσι στο κενό να πέφτουν αβοήθητοι και μόνοι να κολυμπούν στα σκοτεινά νερά, με τις πεινασμένες σμέρνες κάτω από τα πόδια τους, έτοιμες να τους κατασπαράξουν.
Πολλά, βλέπεις, είχαν ακουστεί κατά καιρούς γι’ αυτό το βρόμικο ρωμαϊκό βασανιστήριο. Πολλοί ήταν και οι προβληματισμοί, με τα ανάλογα αρνητικά σχόλια για την αξιοπιστία των υποσχόμενων παροχών και των αποτελεσμάτων αυτών.
Το θέμα, πάντως, ήταν πως ποτέ δεν βγήκε στην επιφάνεια κάτι το βάσιμο, κάτι που θα θεωρούνταν, τουλάχιστον απ’ τις αρχές, ως επιλήψιμο στοιχείο, ή επίσημη μαρτυρία, για να δει έτσι το φως της δημοσιότητας, μήπως και με αυτόν τον τρόπο καθάριζε -ας το πούμε- το θολό τοπίο μιας σίγουρα νοθευμένης και κατευθυνόμενης σκοπιμότητας.
Τί τα θες όμως, όταν τα πάντα γίνονταν κάτω από το άγρυπνο μάτι του πανίσχυρου Εphiάλτη.
«Ζήτω το Μαιευτικό Ακρωτήριο!», έλεγαν όλα τα προνομιούχα ζώα, ναρκωμένα καλά από την επίμονη προπαγάνδα ενός αναισθητικού, κερδοσκοπικού συστήματος.
«Λευτεριά στα πειραματόζωα!», απαντούσαν απ’ την άλλη κάποιοι ελάχιστοι αντιδραστικοί στα συνθήματα χωρίς συναισθήματα. Παραφωνίες, ουσιαστικά, αναρχικές, έναντι στην άνθηση και την προώθηση των αηδιαστικών επιδιώξεων, ωστόσο ανίκανες απ’ την άλλη, με την λιγοστή τους δύναμη, να επιφέρουν την οποιαδήποτε ριζική αλλαγή στο σκηνικό. Τέλος πάντων.
Το θέμα, γενικώς, δεν είχε και εξακολουθεί ακόμα και τώρα να μην έχει να κάνει με τα μετέωρα λόγια για την πλήρη υπεροχή των ισχυρών και των πάσης φύσεως δωροδοκημένων, με σκοπό πάντα την κάλυψη των ενεργειών τους, την έναρξη και χρηματοδότηση των προαποφασισμένων παρανομιών τους -εν αντιθέσει πάντα με τη θέση και τη στάση των διαφωνούντων σε αυτές-, αλλά φυσικά με τα ολέθρια αποτελέσματα που γνώριζαν όλοι αυτοί οι ιθύνοντες και μη ότι θα επέφεραν τελικά τα σχέδια και οι αποφάσεις τους στα ίδια τους τα… πειραματόζωα, αφού θα οδηγούσαν αυτά, όλα τα υπόλοιπα αδαή χλωρά, μαζί και την σφαιρική γλάστρα στην οποία είχαν καλά ριζώσει, σε μια ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη αποψίλωση.
Τί να πεις. Φουρνέλα έβαζαν, ενέδρες έστηναν στα θεμέλια του κόσμου και τα πόδια της ανθρωπότητας, σίγουροι πως αυτοί θα προλάβαιναν, με μια ρουκέτα υψηλής τεχνολογίας, να διακτινιστούν σ’ ένα άλλο ηλιακό σύστημα, σε μια άλλη ουτοπική -για τους ίδιους- πλανητική κατάσταση. Από πού όμως να πιαστείς, και σε τί να αναφερθείς, όταν όπως φαίνεται οι βρομιές, σε συνδυασμό με τις απάτες και την ανηθικότητα, οδηγούσαν και ακόμα οδηγούν, με μαθηματική πρόοδο, το ανθρώπινο είδος στην πλήρη εξάλειψή του.
Στον βωμό του κέρδους, βλέπεις, όλοι έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τα στραβά μάτια. Η γνωστή παλιά λαϊκή ρήση που έλεγε ότι, ο πελάτης γενικά έχει πάντα δίκιο, εννοώντας πως ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο ον, το τέλειο κατασκεύασμα για να μένει πάντα ικανοποιημένο από τις παροχές και την ποιότητά τους (κακό κι αυτό βέβαια, γιατί σε τούτο τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι), έφτασε στο τέλος να ισχύει μόνο για τα μάτια του κόσμου στις φωτεινές ταμπέλες των… σφαγείων, τα οποία και αυτά με την σειρά τους τα λυμαίνονταν, κι ακόμη μέχρι και σήμερα τα εκμεταλλεύονται –όπως γενικώς τα πάντα- κατά κόρον, ποιοί άλλοι, από τους λίγους κι εκλεκτούς.
Εν κατακλείδι πάντως, εκεί μέσα στην χλιδή της σιλικόνης και των υπερσύνθετων κυκλωμάτων, δεν υπήρχαν τέτοιου είδους λαϊκοτυπικές σαχλαμάρες. Ποιός πελάτης, άνθρωπος κι ανοησίες! Ένα πειραματόζωο ήταν κι αυτός ο δύστυχος και τίποτε άλλο παραπάνω. Αναλώσιμο υλικό για να δουλεύουν με αυτό κάτι στρογγυλές φατσούλες με γυαλάκια, ώστε να τα καρπώνονται χοντρά μετά τα πονηρά παιδάκια με τις φαντεζί γραβάτες, τα signé κοστούμια και τις μαστουρωμένες συνοδούς.
