Overshoot
δεν κατάλαβα την αλήθεια μου ποτέ
τον ούριο άνεμο με τα πολύχρωμα φτερά
μα πεταλούδας οπιούχο κώμα μ’ έσπρωξε
στο βαθυστόχαστο να πέσω κύκλωμα τού πότε
έγινε και σ’ έναν ακαριαίο διχασμό
βρέθηκα απάνω στο τούρκικο εφίππιο εγώ
τον ορίζοντα των γεγονότων να κοιτώ
με τον ινιακό λοβό απ’ τη βαρύτητα καμπυλωμένο
μες στον χωρόχρονο το πνεύμα μου χαμένο
κι ακυβέρνητο το σώμα σα δέστρα τεντωμένο
να εκλιπαρεί μια ακτινοβολία οπτική
στα μάτια μπροστά απ’ τον ιππόκαμπο
ξανά το ερέθισμα τού ορίζοντα να φέρει
πριν είναι αργά και πέσουνε τα χέρια κουρασμένα
συμπεριφέρονται άτσαλα τ’ ακροδάχτυλα μουδιασμένα
στις λεπτές κινήσεις υποκλοπές κάνουνε οι αισθήσεις
κάθε πληροφορίας ιδιοδεκτικότητας και ευφορίας
που συγκρατεί όσο μπορεί της ματαιότητας στιγμές
ασύλληπτες γιατί το σταθερό σημείο αντίθετη άποψη έχει
αφού χάνεται οριστικά η ανάμνησή του πια νιώθω καλά
πως μ’ απεχθάνονταν βαθιά πολύ βαθιά
για την υπερβολή μου αυτή στην κορτιζόλη
άκου των άκρων ήταν εθισμός πρωτόγονα ισχυρός
και τώρα εχθρός αρχέτυπος ο Εphiάλτης
ένας σκοτεινός αδηφάγος οισοφάγος λέγω Προμηθέα