Καθρεπτισμός φωτός σ’ατάραχα νερά το Θείο όλων άγγιγμα της Χάρης
Ωραία Ελένη κυματίζει αργά σε όνειρο νωχελικό που ύψωσε σημαία ο Πάρης
Αφήνεται στον άνεμο τον απαλό και χαριεντίζεται στου ουρανού τα μύρια αστέρια
Σαν φύλλο φθινοπωρινό ξανοίγεται στου Ήλιου πάει υπόσχεση κι αφήνεται τα χέρια
Στον πρωτομάστορα εμπιστεύεται τυφλά ν’αφήσει των χρωμάτων την αρχική ιδέα
Βλαστάρια από πέταλα να ντύσουνε μια διαίσθηση με μια πληροφορία ωραία
Τα χάδια τα καμώματα του έρωτα το βέλος κατευθύνεται διαγράφει ολούθε τα χυδαία
Στη λίμνη τη γαλήνια το θρόισμα που πέρασε άφησε πίσω άρωμα με τ’όνομα μοιραία
Ανοίγει σιωπηλά στη γεωμετρική τομή χρυσό απ’το βυθό όστρακο με μια λευκή κοπέλα
Το φως το όνειρο ο άνεμος ο έρωτας πάνω στο άρμα του ουρανού φωνάζουν όλοι έλα
Ο Ήλιος κι η Ιδέα του στολίζουν τους πλανήτες τους με τάξιμο ποτέ ξανά άλλη τρέλα
Διάθλαση γίνεται φωτός παντού σ’ένα φτερούγισμα του σύγνεφου ξυπνάει κι ο Μορφέας
Ένας μεθυστικός αγέρας σέρνει γύρη χρυσαφιά τυλίγεται η ομορφιά της Πανωραίας
Σφραγίζεται απ’την ανατολή αντανάκλαση μεταξωτό κι αιθέριο επάνω της το λίκνο
Εκείνος που την πλάση ορίζει αποφασίζει απ’τον χορό να την αποκαλέσει άσπρο κύκνο!
