[…] Αυτή η ιστορία με τη βαρύτητα με άφησε σε αναταραχή και σύγχυση, με συναισθήματα θλίψης και απόγνωσης. Μάλλον, αυτές θα πρέπει να ήταν κι οι ‘χορδές’ οι οποίες θα ήθελε ν’αγγίξει. Βλέπεις, μπήκε κάποτε σ’ένα ανίδεο μυαλό, το δικό μου, κι έκτοτε ζει εκεί παρέα με τις παραισθήσεις. Υπερκινητική-υπερηχητική όπως πάντα, προκαλεί διαρκώς μια παρανοϊκή-σχιζοφρενική κατάσταση που δεν έχω δει ή ακούσει όμοιά της. Η βαρύτητα, όπως την καταλαβαίνω, είναι μια εντελώς οδυνηρή και σύνθετα επιταχυνόμενη καταθλιπτική εμπειρία – αλλά, πρέπει να ειπωθεί, γιατί στο τέλος είναι μια φυσική παρουσία που έχει δυναμική, χαρακτήρα και ισχυρότατη δράση. Κι αναρωτιέμαι: εδώ που βρίσκομαι τώρα, κάνω μια αναδρομή προς τα πίσω γιατί έτσι το θέλω εγώ ή κάνω μια αναδρομή προς τα εμπρός γιατί έτσι το θέλει εκείνη να με τραβά χωρίς να έχω την παραμικρή βούληση ή ιδέα; Τί είναι τελικά αληθινό και τί μόνο μέσα στο μυαλό; Το πραγματικό είναι αξιωματικό ή αποτελεί κι αυτό ένα ‘πραγματικό’ προϊόν της φαντασίας του νου; Δεν ξέρω, πραγματικά. Χα χα χα χα. Μπορεί να είναι εκείνο, μπορεί να είναι το άλλο ή μπορεί στο τέλος να είναι και τα δυο μαζί. Συνύπαρξη. Άλλοτε αρμονική και ισορροπημένη, άλλοτε πάλι μια κακή αλχημεία, μια παρωδία που απ’τη νοθεία ζει δυστυχώς μια ανεπιθύμητη τραγωδία. Μπορεί, ποιος ξέρει. Ούτως ή άλλως, το να φτιάξεις ένα γράφημα του πραγματικού και του φανταστικού δεν ήταν, συνεχίζει να μην είναι, αλλά ούτε και πρόκειται ποτέ στο μέλλον να γίνει ένα ζήτημα που θ’απασχολείσει σοβαρά τη βαρύτητα. Θεωρώ πως αδιαφορεί πλήρως για του καθενός την άποψη περί υπαρκτού ή μη. Η βαρύτητα έχει… να το πω έτσι απλά, τη δική της ζωή και καλά κάνει. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα με τη βαρύτητα είναι ότι έχει άθελά της εξαναγκάσει, λόγω φυσικής, φυσικά, επιρροής, την γενική ιδέα για τον παράδεισο και την κόλαση να διεισδύσει βιαίως σε μια πιο ειδική, τρομακτική θα έλεγα ιδέα. Ότι ο παράδεισος και η κόλαση αφορούν εμάς εδώ στη Γη και ότι συμμετέχουμε στη μία ή στην άλλη εκδοχή σχεδόν από συνειδητή επιλογή. Αυτή είναι βασικά μια συγκλονιστική διαπίστωση για τη ζωή και τον θάνατο, και φαίνεται τώρα πως στέκεται ακλόνητη στο μέσο μιας σκάλας που καταλήγει σε δύο ακραίους προορισμούς ή πόλους. Φορά προς τα πάνω μέχρι τον ουρανό (+G), σαν τη σκάλα που κατέβασε ο Θεός για τον Βιβλικό Ιακώβ στη Γένεση, και φορά προς τα κάτω μέχρι την κόλαση (-G), σε παραισθήσεις που προκαλούνται από βλαβερά χημικά, ψυχοτροπικές ουσίες και θεραπείες γενικώς με πειραματικά φάρμακα.
Βέβαια, κατά την Ελληνική μυθολογία η παραπάνω ‘σκάλα’ είχε μια και μόνο κατεύθυνση, αυτήν προς τα κάτω. Ενώ λοιπόν τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας στον Άδη, τα Ηλύσια Πεδία που αποτελούσαν κι αυτά τμήμα του Άδη, ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες. Τα Ηλύσια Πεδία λέγεται ότι ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων. Γι’αυτό κι ο Werner Heisenberg έλεγε ότι στο κάτω μέρος του ποτηριού, στον πάτο, σε περιμένει ο Θεός. Όπως φαίνεται, αναφέρονταν στην ιδεατή ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο, τον Άδη ή τον Πλούτωνα.
[…] Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε με προσοχή. Θεωρώ πια πως είμαι έτοιμος να περάσω με ασφάλεια στην επόμενη φάση, αν συμφωνείτε κι εσείς! Να πάρω, δηλαδή, το δρόμο για τα δικά μου… Ηλύσια Πεδία, και κάποιοι άλλοι να πάρουν επιτέλους δρόμο από μπροστά μου και να πάνε καρφί από κει που ήρθαν. Τον κύβο εννοώ φυσικά, με τα μυστήρια, τα επιταχυνόμενα και τ’αλλοπρόσαλλα ψυχοσωματικά βαρυτικά του πεδία.
You can proceed to Elysium here.