Point Nemo

Poseidon’s Creation

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων.
Τα αμαρτήματα ονομάζονται «θανάσιμα» γιατί σύμφωνα με την Εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου.

Η σοβαρότητα των αμαρτημάτων υπολογίζεται με βάση την κατάχρηση των ιδιοτήτων που θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά στον Θεό. Κατά τον Δάντη και άλλους στοχαστές, η λογική είναι η ιδιότητα του ανθρώπου που τον κάνει να πλησιάζει προς το θεϊκό. Η κατάχρηση αυτής της ιδιότητας, μέσω της αλαζονείας ή της ζηλοφθονίας, φθείρει την ψυχή στον μέγιστο βαθμό.

Ζηλοφθονία (Invidia) φθόνος, ζήλια, αυτός που ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων, Λεβιάθαν (Leviathan).

Λεβιάθαν είναι το σπουδαιότερο σύγγραμμα του Τόμας Χομπς. Το όνομα του βιβλίου πηγάζει από το βιβλικό Λεβιάθαν που, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ήταν ένα πελώριο κήτος. Το έργο αφορά τη δομή της κοινωνίας και της νόμιμης κυβέρνησης, και θεωρείται ως ένα από τα πρώτα και πλέον παραδείγματα της θεωρίας του κοινωνικού συμβολαίου.

Στην ηθική και πολιτική φιλοσοφία, το κοινωνικό συμβόλαιο είναι μια θεωρία ή μοντέλο, με καταγωγή από την εποχή του Διαφωτισμού, που αφορά ζητήματα για την προέλευση της κοινωνίας και της νομιμότητας της εξουσίας του κράτους πάνω στο άτομο.
Η παλαιότερη στον κόσμο εκδοχή της θεωρίας του κοινωνικού συμβολαίου ωστόσο, βρέθηκε στο Μαχάβαστου, ένα κείμενο του πρώιμου Βουδισμού του 2ου αιώνα π.Χ.
Επιχειρήματα για το κοινωνικό συμβόλαιο τυπικά υποθέτουν ότι τα άτομα έχουν συγκατατεθεί, είτε ρητά είτε σιωπηρά, για να παραδώσουν κάποιες από τις ελευθερίες τους και να τις υποβάλλουν στην αρμόδια αρχή του ηγεμόνα ή κυβερνήτη (ή στην απόφαση μιας πλειοψηφίας), με αντάλλαγμα την προστασία των υπολοίπων δικαιωμάτων τους. Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ φυσικών και νομικών δικαιωμάτων, ως εκ τούτου, είναι συχνά μια πτυχή της θεωρίας του κοινωνικού συμβολαίου.

Στον Λεβιάθαν υποστηρίζεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Σύμφωνα με το έργο, το ότι τα ανθρώπινα κίνητρα σχηματίζονται εκ φύσεως από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότατο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν (έρημη χώρα). Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί κάποιο τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας είτε της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας (ο κύβος).

Ο Λεβιάθαν, λοιπόν, αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι, επίσης, η προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον Λεβιάθαν. Από αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας.

Ο Χομπς με τη θεωρία αυτή αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (όπου θα ονομαστεί έτσι αργότερα από τον Τζων Λοκ). Όταν όμως, ο Λεβιάθαν δε φροντίζει πια για την ειρήνη και την άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί.

Τώρα, αναγραμματισμός λέγεται το γραμματικό παιχνίδι, το οποίο συνίσταται στη δημιουργία μίας νέας λέξης ή φράσης, με τον ανασχηματισμό των γραμμάτων της προηγούμενης. Η αρχή του αναγραμματισμού ανάγεται στην αρχαιότητα. Πρώτοι που έκαναν αναγραμματισμούς ήταν οι αρχαίοι Εβραίοι και οι αρχαίοι Έλληνες.

Στη λατινική γλώσσα χρησιμοποιήθηκαν οι αναγραμματισμοί ειδικά σε φράσεις από τη ζωή του Ιησού, οι οποίες προέρχονται μέσα από την Αγία Γραφή.
Ο πιο γνωστός αναγραμματισμός στα λατινικά είναι από τη δίκη του Ιησού, της ερώτησης που του έκανε ο Πόντιος Πιλάτος Quid est veritas? (Τί είναι η αλήθεια;) και αναγραμματίστηκε σε Est vir qui adest (Είναι ο Άνθρωπος που είναι παρών).

Ο Λεβιάθαν αναγραμματίζεται σε… Έλ(λη)ν βαθιά.

“Λε” σε “Ελ” είναι ο (θεός) Ήλ – ιος (η κραυγή του Χριστού προς τον Θεό Πατέρα… Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί), ο ζωοδότης, ο φωτοδότης. Η κατάληξη της λέξης «ήλ ιος» σημαίνει ότι αυτό το ουράνιο σώμα, που δίνει ζωή στη γη, αντλεί το φως του από τον Ελ ή Ηλ, δηλαδή τον Θεό. Ο Ήλιος δεν ήταν Θεός, ήταν αυτός που αντλούσε ή δεχόταν φως από τον Θεό και, με τη σειρά του αυτός το έδινε στη γη.

Ελ (ηλ) ιος είναι αυτός που κατάγεται από το Φως, από το αρχέγονο Φως, από την Πρώτη Δύναμη, εκείνη που δημιούργησε τα πάντα.
Ο αναγραμματισμός του “ηλ” σε “λη” και με την προσθήκη του γράμματος “ν” δημιουργεί το λην που είναι απαρέμφατο του ρήματος λάω, που σημαίνει βλέπω. Η ένωση, τέλος, του Έλ με το λην σχηματίζει τον Έλλην.

Ο Έλλην σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία έζησε στην Θεσσαλία και ήταν ο γενάρχης των Ελλήνων. Ήταν γιος του Δευκαλίωνος ή σε κάποιες αναφορές του ίδιου του θεού Διός και της Πύρρας, αδελφός του Αμφικτύονος και πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου. Η γυναίκα του, μητέρα όλων των Ελλήνων, ήταν η Νύμφη Ορσηίς.

Κάθε ένας από τους γιους του ίδρυσε από ένα πρωτεύον ελληνικό γένος: ο Αίολος τους Αιολείς, ο Δώρος τους Δωριείς, ενώ από τους υιούς του Ξούθου, Αχαιό και Ίων προέρχονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες αντίστοιχα. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στα Ηοίαι ή Κατάλογος Γυναικών, από την ένωση της αδελφής του Έλληνος, Πανδώρας με τον Δία, γεννήθηκε ο Γραικός από τον οποίο προέρχονται οι Γραικοί, ενώ από την ένωση της άλλης αδελφής του Έλληνος, Θυίας με τον Δία, γεννήθηκαν ο Μακεδνός από τον οποίο προέρχονται οι Μακεδόνες και ο Μάγνης από όπου προέρχονται οι Μάγνητες.

Το εθνώνυμο Έλληνες χρονολογείται από την εποχή του Ομήρου. Στην Ιλιάδα, Ελλάς και Έλληνες ήταν τα ονόματα της φυλής από την Θεσσαλία (που αποκαλούνταν επίσης και Μυρμιδόνες) και ήταν εγκατεστημένη στη Φθία, με ηγέτη τον Αχιλλέα.

Βαθύς -ιά -ύ, γεν. πληθ. και βαθέων : I1α. που έχει βάθος. ANT ρηχός: Bαθύ πηγάδι / ποτάμι. Bαθιά νερά. Bαθιά σπηλιά. || Bαθιά πληγή. β. που προχωρεί σε βάθος: Bαθιές ρίζες. Bαθιά θεμέλια. 2. (μτφ. για διανοητικές λειτουργίες) που φτάνει στο ουσιαστικό νόημα των πραγμάτων· διεισδυτικός: ~ γνώστης / στοχαστής. Bαθύ πνεύμα / νόημα. Bαθιές σκέψεις. ~ προβληματισμός. || Tα βαθύτερα αίτια της κρίσης / της αποτυχίας. || (γλωσσ.) βαθιά δομή*. II. (μτφ.) 1. επιτείνει τη σημασία του ουσιαστικού που συνοδεύει: ~ ύπνος. ANT ελαφρός. Bαθιά σιωπή, απόλυτη, άκρα (σημείο Νέμο). Bαθύ σκοτάδι / πυκνό. Bαθύ μυστήριο, ανεξιχνίαστο. Bαθιά ανάσα / κρίση / υπόκλιση. ~ αναστεναγμός. Bαθιά μεσάνυχτα. ΦΡ έχω βαθιά μεσάνυχτα*. Bαθύ αίσθημα. Bαθιά εκτίμηση / συγκίνηση / θλίψη / ανησυχία. Παίρνω βαθιές αναπνοές, εισπνέω μεγάλες ποσότητες αέρα. ~ αναστεναγμός, εισπνέω || Bαθύ βλέμμα. || (ως ουσ.) το βαθύ, γκρεμός στη ΦΡ μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, για αδιέξοδες καταστάσεις. (επιρρ. έκφρ.) στα βαθιά (ενν. νερά, η ζώνη του Άδη): Kολυμπούσαμε στα βαθιά για πολλή ώρα. (λόγ. έκφρ.) εκ βαθέων, από τα βάθη της ψυχής, με απόλυτη ειλικρίνεια. βαθιά ΕΠIΡΡ 1. σε μεγάλο βάθος: Kόπηκε ~ στο χέρι. 2. (μτφ.) έντονα, σε μεγάλο βαθμό: Xαράχτηκε ~ στη μνήμη μου. Bαθύτατα θλιμμένος / συγκινημένος / προβληματισμένος / μετανιωμένος. ~ δημοκρατικός / αντιδραστικός. || Aναπνέω (Just Breath) ~.

Ως «ζώνη του Άδη» ορίζονται τα βαθύτερα σημεία των ωκεανών μας και σε αυτήν συγκαταλέγονται όλα εκείνα τα σημεία που βρίσκονται 6.000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Γης. Η συγκεκριμένη ονομασία προήλθε από την ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα από τον θεό του κάτω κόσμου, Άδη.

Ο Άδης γενικά στην Ελληνική Μυθολογία σήμαινε τόσο τον κάτω κόσμο, όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατον όσο και την ίδια, ιδεατή, ανθρωπόμορφη δύναμη, που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο. Η λέξη αρχικά αναφερόταν αποκλειστικά στον θεό. Η γενική πτώση της λέξης (Ἅιδου), ήταν συντόμευση της φράσης «σπίτι του Άδη», αλλά τελικά και η ονομαστική της λέξης άρχισε να περιγράφει την κατοικία των νεκρών.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Πλούτωνας, θεός του κάτω κόσμου, ήταν γιος των Τιτάνων Κρόνου και Ρέας. Είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές, την Εστία, τη Δήμητρα και την Ήρα, όπως επίσης δύο νεώτερους αδελφούς, τον Ποσειδώνα και τον Δία. Μετά τη γέννησή του τον «κατάπιε» ο πατέρας του Κρόνος όπως και τ΄ αδέλφια του σε μια αλληγορική απόδοση της υπεροχής της ακολουθούμενης τότε «Κρόνιας θρησκείας», που τα πάντα σκίαζε η καταστροφή του χρόνου-Κρόνου.

Το αρχέτυπο του Κρόνου είναι ένα στοιχείο στο ‘Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα’, το οποίο αναφέρεται στον έλεγχο και την κυριαρχία. Ο Κρόνος ανταγωνίστηκε με τα παιδιά του και τα έφαγε, για να μπορέσει να διατηρήσει την αποκλειστική εξουσία στην επικράτειά του.

Μετά τη δεύτερη μεγάλη θρησκευτική επανάσταση, που συμβαίνει στην Ελληνική Μυθολογία, φέρεται πως μόλις ενηλικιώθηκε ο Δίας, που είχε διασωθεί από την παιδοκτόνο τακτική του πατέρα του, τον ανάγκασε να ελευθερώσει τα αδέλφια του από το στομάχι του. Μετά την απελευθέρωσή τους οι έξι νεώτεροι θεοί, μαζί με τους συμμάχους που κατάφεραν να συγκεντρώσουν, διεκδίκησαν από τους γονείς τους και τους θείους τους την εξουσία προκαλώντας την Τιτανομαχία. Οι τρεις αδελφοί έλαβαν από τους Κύκλωπες τα όπλα που θα τους βοηθούσαν στη μάχη μεταξύ των θεών. Ο Δίας έλαβε τον κεραυνό, ο Ποσειδώνας μία τρίαινα και ο Πλούτωνας ένα κράνος που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε. Ο πόλεμος διήρκεσε 10 χρόνια και έληξε με τη νίκη των νεώτερων θεών. Μετά τη νίκη ο Πλούτωνας και οι δύο νεώτεροι αδελφοί του, ο Ποσειδώνας και ο Δίας, έριξαν κλήρο για να καθορίσουν τα βασίλεια που θα κυβερνούσαν. Ο Δίας ανέλαβε τον ουρανό και κυρίαρχος των πάντων, ο Ποσειδώνας τις θάλασσες και κάθε υγρό στοιχείο, ενώ ο Πλούτωνας τον κάτω κόσμο, το αόρατο βασίλειο στο οποίο πηγαίνουν οι νεκροί όταν αφήνουν τον επίγειο κόσμο.

Το Σημείο Νέμο, γνωστό και ως «Ωκεάνιος Πόλος Δυσκολίας Πρόσβασης», είναι μια περιοχή στη μέση του νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, που απέχει από την ξηρά και από τους ανθρώπους περισσότερο από κάθε άλλο σημείο στη Γη. Ευρισκόμενο ανάμεσα στην Αυστραλία, στη Νότια Αμερική και στην Ανταρκτική, το Νέμο απέχει πάνω από 2.700 χιλιόμετρα από την κοντινότερη στεριά, που είναι οι Νήσοι Πίτκερν στα βόρεια, μία από τις Νήσους του Πάσχα στα δυτικά και η ανταρκτική Νήσος Μάχερ στα νότια.

Ούτε πλοία, ούτε αεροπλάνα περνάνε από εκεί, ούτε κανένα αξιοθέατο υπάρχει εκτός από σκέτο νερό. Και ακριβώς γι’ αυτό, επειδή είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη η πιθανότητα να προξενηθεί οποιαδήποτε υλική ή ανθρώπινη ζημιά, η περιοχή θεωρείται ιδανική για «νεκροταφείο».

Το Σημείο Νέμο -που φέρει το όνομα του διάσημου πλοιάρχου Νέμο του υποβρυχίου «Ναυτίλος» του μυθιστορήματος «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» του Ιουλίου Βερν- βρίσκεται στη μέση του πουθενά, αλλά κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Τουλάχιστον ο βυθός του, που αποτελεί τον υγρό τάφο μικρών και μεγάλων διαστημοσυσκευών, από δεξαμενές καυσίμων πυραύλων και κατασκοπευτικούς δορυφόρους έως ολόκληρους διαστημικούς σταθμούς.

Έλ – λην, λοιπόν, σημαίνει «αυτός που (μπορεί και) βλέπει τον Ήλιο», δηλαδή αυτός που (μπορεί και) βλέπει τον θεό ή «αυτός που ζει σύμφωνα με τις ιδιότητες του Ήλιου», δηλαδή του θεού. Είναι ο ευσεβής. Έλλην είναι αυτός που ζει σύμφωνα με τους νόμους (και τις δυνάμεις) του Φωτός.

Και λογικά σκεπτόμενος ρωτώ το εξής: Θαμμένος κυριολεκτικά κάτω από τόνους συντρίμμια του Εγώ, την απίστευτη λέρα και τη δυσωδία απ΄την αλαζονεία, τη ζηλοφθονία, την οργή, την οκνηρία (νου κυρίως και μετά σώματος), την απληστία, τη λαιμαργία, τη λαγνεία και τα μυριάδες ερείπια από τα ψέματα, ποιος άνθρωπος τελικά μπορεί να δει το φως το αληθινό, τον Θεό; Ποιος ‘χριστιανός’ είναι σε θέση με την ζωή που κάνει, την έλλειψη ηθικής, αρετής κι υπομονής, να θεωρεί ότι κάποτε θα αντικρίσει τον Χριστό; Όποιος το πιστεύει αυτό, είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος τέρμα στο Σημείο Νέμο.