Timber: «κτίριο, δομή», «δομικό υλικό, δέντρα κατάλληλα για δόμηση» και «δέντρα ή ξυλεία γενικά». Το παλιό αγγλικό ρήμα timbran, timbrian ήταν η κύρια λέξη για το «χτίζω». Ως προειδοποίηση όταν ένα κομμένο δέντρο πρόκειται να πέσει, επιβεβαιώνεται από το 1912 στα καναδικά αγγλικά.
Macabre Fairy Story? Ναι, macabre μπορεί, αλλά fairy story, θα έλεγα πως όχι!
Αν κάτσει κανείς -υποθετικά τώρα- και ρωτήσει σοβαρά τον εαυτό του πόσα κεφάλια έχει τελικά, το πιο πιθανό είναι να γελάσει με την ιδέα και μόνο ότι το σκέφτηκε. Αν όμως αναρωτηθεί λογικά, θα διαπιστώσει πως το γελάκι δεν θα πάει και πολύ μακριά. Ο χρόνος ζωής του θα είναι σύντομος, βασικά το γελάκι θα πάει υπέρ πίστεως, αφού θα σουρώσει, θα στραβώσει και θα μαραθεί με μιας στα χείλη μαζί με μια έκφραση συνολικά που θα θυμίζει πατημένα σταφύλια. Με κρεμασμένο το σαγόνι και σουφρωμένα τα φρύδια, θ’αρχίσουν τότες να χτυπούν στ’αυτιά καμπάνες και πένθιμα θα περπατούν λογιών τού νου παιχνίδια. Γιατί η αλήθεια είναι πικρή και σε κανένα δεν αρέσει να την ακούει. Η πολυκεφαλία λοιπόν είναι η κατάσταση τής ύπαρξης περισσότερων από ένα κεφαλών. Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα τέρας στην ελληνική μυθολογία και είχε πολλά κεφάλια. Άραγε, πόσο απέχουμε εμείς οι άνθρωποι από αυτό το μυθικό τέρας;
Ας ξεκινήσω επομένως την δύσκολη και βαριά ανάβαση, ξεκινώντας από πού αλλού, μα από τον πάτο, το μικρό και κατώτερο μέρος (βλ. αλληγορία της γραμμής), το πιο πρωτόγονο σημείο αναφοράς και την πύελο φυσικά με τα γεννητικά/αναπαραγωγικά όργανα. Ω, μα τί κεφάλι είναι τούτο! Δέος και φόβος με πιάνει θωρώντας το. Θεριό ανήμερο, αβυσσαλέο, απρόβλεπτο, απόκοσμο και κακό το άτιμο. Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί στα χρόνια για την ύπουλη συμπεριφορά του. Για τα “μυαλά” τα άρρωστα που κουβαλά. Πόσα, αναρωτιέμαι. Αλλά και τί μ’αυτό. Και που γράφονται, οι άντρες ειδικά γνωρίζουν πολύ καλά και πού στο τέλος όλα… γράφονται. Ναι, εκεί πάει η πληροφορία, εκεί που δεν πιάνει ποτέ το μελάνι, παρά μονάχα αθροίζεται σαν μια φωνή μονότονη, ανούσια και βαρετή που μιλάει και μιλάει για τη σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Εκεί καταγράφονται και οι λογιών άγριοι βιασμοί. Όλα εκεί! Στα χαμηλά πάνε και τα φρικιαστικά, τα αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν συντελεσθεί. Περάστε, τα όργανα είναι ανοιχτά και σας περιμένουν. Όργια, πορνεία, ανωμαλία, παιδεραστία. Μια ολόκληρη βιομηχανία στημένη πάνω στο μαζοχισμό και στην ανωμαλία. Τί κακό! Παιδιά πεταμένα στον κάδο, παιδιά παρατημένα στα ορφανοτροφεία, παιδιά χαμένα να αναζητούνται κυριολεκτικά πάνω σε προϊόντα καθώς χάνονται και σβήνουν στον απόηχο μιας αρπαγής και μιας στιγμής ανήθικης ηδονής και παθολογικών ορέξεων. Μιας απερισκεψίας και τυφλής υποταγής στο αρχέγονο ένστικτο, στο πάθος, στο μοιραίο λάθος. Τί ντροπή ετούτο το κεφάλι! Ας φύγω το λοιπόν μακριά του, όσο πιο μακριά γίνεται απ’αυτή του τη σαπίλα. Βρομάει ο τόπος αηδία, λαγνεία κι αμαρτία. Αίσχος και δυσωδία αναδύει αυτή η νεκροκεφαλή. Άτιμη σπορά η κάθε της έκφραση, αφού προσβάλλει, βλασφημά και βεβηλώνει με τη γενετήσια της συμπεριφορά τα ιερά αρχέτυπα της ζωής και της εξέλιξής της.
Προχωρώ παραπάνω και φτάνω σε μια χώρα τώρα σκέτη μούργα, σ’έναν αιώνιο βάλτο που βρομάει και ζέχνει. Βουλιάζω και δεν μπορώ ο άμοιρος να κάνω σάλτο. Όχι. Βυθίζομαι σε μια ακινησία να πεις σκέτη μούχλα, σ’ένα λήθαργο ασάλευτο πολτό, βαρύ, ασήκωτο και παραλυτικό. Πω, πω, αυτό το στάσιμο εδώ κυριολεκτικά σε σκοτώνει. Σε πνίγει και σου βεβηλώνει μέχρι και τα κόκαλα το ψόφιο του που επιπλέει σαν διαρροϊκός αφρός. Θαρρείς πως αναδύεται απ’τα σωθικά ενός υπόγειου σφαγείου. Ωχ, εμετός μού έρχεται και μόνο που το σκέφτομαι. Μοιάζει την αλήθεια με προχωρημένη αποσύνθεση η όλη κατάσταση. Εδώ σίγουρα πρόκειται για ένα ξεχασμένο ή μάλλον πιο σωστά, για ένα καλά ναρκωμένο βασίλειο που το έχει τυλίξει στον μετουσιωμένο ιστό της η ακόρεστη όρεξη (λαιμαργία, λιγούρα και κοιλιοδουλεία) και το τραβάει αργά και βασανιστικά μέσα στα λίπη, τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια. Ναι, σ’αυτές τις μαύρες χήρες/τρύπες και τα λαγούμια τους από τυμπανισμένες κοιλιές και γλοιώδη έντερα, μέσα στα οποία σωρός τα κόπρανα παραμιλούν μαστουρωμένα μοναχά για σφαχτά, γλέντια και μπόλικα… αψέντια. Ενημερωτικά, το αψέντι έχει παραδοσιακά φυσικό πράσινο χρώμα. Συχνά αναφέρεται ως «η πράσινη νεράιδα». Το αψέντι απεικονίζεται ως επικίνδυνα εθιστική και ψυχοδραστική ουσία. Βέβαια, εγώ εδώ σε τούτο το χασάπικο αναφέρομαι στη χολή που εκκρίνεται κατά τη διάρκεια τής πέψης και έχει κι αυτή πράσινο χρώμα. Η χολή είναι ένα απόσταγμα, όχι φυσικά των ανθών και των φύλλων του είδους Αρτεμισία το αψίνθιο (ή αψινθιά), γλυκανίσου, μαράθου και άλλων βοτάνων, αλλά του ταλαιπωρημένου συκωτιού. Αυτού του αδένα που έχει καταλήξει ασήκωτη καδένα στο λαιμό ενός κεφαλιού αγύριστου, εθισμένου μαστροπού στην ηδονή που προκαλεί η μειωμένη ροή αίματος στην κεφαλή.
Συνεχίζω τον δύσκολο ανήφορο, βλέπεις η ζωή τραβά την ανηφόρα, και περνώ σε μια περιοχή υποτίθεται λέει ανώτερη, γεμάτη με υποθέσεις και διάνοια, αλλά μάλλον αυτά είναι όπως φαίνεται παράνοια, σχιζοφρενικές θεωρίες, οι οποίες ανήκουν καθαρά στη σφαίρα του τρελοκομείου, γιατί προτού να το καταλάβω καλά καλά, βρίσκομαι δεμένος χειροπόδαρα, δεσμώτης σ’ένα κλουβί, δέσμιος σ’ένα κλωβό, τον θωρακικό, όπου εκεί χτυπάει με μανία αθηρωματική μία τρελή τώρα ένα χταπόδι πάνω σε κάτι βράχια ή όχι, δε βλέπω καθαρά, θέλω μάλλον γυαλιά. Βρε συ, μήπως χτυπάει ένα κεφάλι πάνω στον τοίχο, δεν ξέρω, τί να πω, το όλο σκηνικό είναι τελείως κουλό, σουρεάλ. Πάντως το μόνο σίγουρο που έχω είναι ότι κάτι βαράει η άτιμη, κάποιο ζόρι τραβάει σίγουρα αυτή η μουρλή. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Βαράει και βαράει λυσσασμένα, επιθετικά, μοχθηρά, φθονερά, τοξικά και με απύθμενη κακία. Για κοίτα να δεις η ψυχοπαθής. Και μετά σού μιλάει ο φιλόσοφος για περί μνήμης και ανάμνησης, όπου υποστηρίζει ότι κάθε άνθρωπος είναι εφοδιασμένος όχι με μία μόνο μνήμη, όπως πιστεύουμε σήμερα, αλλά με δύο μνήμες, οι οποίες μάλιστα λειτουργούν με αντίθετο (αντανακλαστικό) τρόπο η μία προς την άλλη. Η πρώτη μνήμη ονομάζεται «απλή μνήμη» και η δεύτερη μνήμη ονομάζεται «ανάμνηση». Βέβαια, το νέο και άκρως εντυπωσιακό στοιχείο που εισάγει η θεωρία τού Αριστοτέλη είναι ότι η λειτουργία της μνήμης δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του εγκεφάλου μας. Για την ακρίβεια, στον εγκέφαλο εδράζεται η «απλή μνήμη» μας, ενώ αυτή η δεύτερη άγνωστη μνήμη μας, η «ανάμνηση», εδράζεται στην καρδιά μας! Υπάρχει λοιπόν η απλή μνήμη του νου ή απλώς μνήμη με κέντρο λειτουργίας τον εγκέφαλο, και η μνήμη της ψυχής ή ανάμνηση με κέντρο λειτουργίας την καρδιά μας. Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που πεθαίνει όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, είναι η μνήμη του νου του, διότι αυτή είναι φθαρτή. Άρα, χαιρέτα μου τον πλάτανο. Ωραία ανάμνηση θα πάρω για συντροφιά στο ταξίδι μου προς την κορυφή…
Τί; Δεν υπάρχει κορυφή; Μόνο καταστροφή; Γιατί; Γιατί είναι ουσιαστικά ακατοίκητη, άμυαλη, μιαρή; Έλα, πλάκα μού κάνεις τώρα. Τί, την κόψανε οι ξυλοκόποι φωνάζοντας… timber; Γιατί; Γιατί ήταν συνδεδεμένη λέει με τα πάθη, τα λάθη και με κακές γενικώς παρέες; Με τον υπόκοσμο; Τί λες τώρα! Μένω άφωνος. Κι αυτά εκεί τί είναι; Ναι, αυτά τα τρία πουλάκια που κάθονται στο άλλο… δέντρο. Τα γεννητικά όργανα, το στομάχι και η καρδιά; Και τί κάνουν εκεί; Αφοδεύει το καθένα τη δική του πραμάτεια, τα ζόρια, τα ντέρτια και τα χάλια; Α, κατάλαβα, μόλις “έφυγε” η κλούβια κεφαλή και έπεσε στο χώμα ξερή και μπλαβισμένη, πετάξανε στο διπλανό κλαρί. Βρε βρε τα ξύπνια. Είναι πονηρά τα μικρά δαιμόνια. Δεν τα πιάνει ο νους σου. Δουλεύουν μεθοδικά, υπόγεια, σαν τα μερμήγκια, τους τερμίτες ένα πράμα. Να μου το θυμηθείς, πριν προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι, το σαράκι αυτό θα έχει φάει κι ετούτου τού δέντρου το κεφάλι. Για δες τελικά τα τρία πιτσουνάκια ζημιά που κάνουν. Τα… πουλάκια μου! Τι κρίμα. Τέτοια προσπάθεια για να καταλήξω στο πουθενά και το τίποτα; Αλλά τί λέω. Σάματις είδα και τίποτε το αξιόλογο σ’αυτή την αναρρίχηση; Μόνο κουτσουλιές από δω και κουτσουλιές από κει. Σκέτη απογοήτευση. Ένα Macabre Fairy Story… Για μισό λεπτό! Από την στιγμή που οι δύο μνήμες μας λειτουργούν με αντίθετο τρόπο, το γεγονός αυτό συνεπάγεται ότι η μνήμη της ψυχής μας, η ανάμνηση για την οποία μάς μιλάει ο Αριστοτέλης, δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ! Δηλαδή, θα μπορούσαμε να φανταστούμε την δεύτερη μνήμη μας, την ανάμνηση, σαν έναν αποθηκευτικό χώρο που όταν πεθαίνουμε, υποδέχεται τη μνήμη, δηλαδή όλες τις πληροφορίες τις οποίες είχαμε συγκεντρώσει κατά την διάρκεια ολόκληρης της παρούσας ζωής μας. Άρα, αυτό σημαίνει ότι το ένα από τα τρία πουλάκια που αντιπροσωπεύει την καρδιά, έχει πάρει τώρα σύμφωνα με αυτή τη θεωρία και όλα τού νου τα δεδομένα. Όλα τα κρυφά μυστικά και τ’απωθημένα, δηλαδή, που ανέβασε κάποτε η κοιλιά και τα γεννητικά όργανα στο σκληρό του. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιο από τα τρία πουλάκια αντιπροσωπεύει την καρδιά και ποιο κρατάει την ανάμνηση. Κι αυτό το λέω γιατί αν τα δεις, είναι ίδια, πανομοιότυπα, τρίδυμα, σιαμαία. Άρα; Άρα, λογική! Όταν μιλάμε για κάτι αιώνιο, αθάνατο, μιλάμε ουσιαστικά για κάτι το Αγαθό. Για την ιδέα του Αγαθού ο Πλάτων μιλά μόνο στην Πολιτεία. Εκεί παρουσιάζεται ως η ανώτατη ιεραρχικά Ιδέα και ως αιτία της ύπαρξης των άλλων Ιδεών. Σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία των Ιδεών, εκτός από τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις, υπάρχουν και κάποιες οντότητες που γίνονται αντιληπτές με την νόηση, οι Ιδέες. Οι κατεξοχήν πλατωνικές Ιδέες είναι ηθικές αξίες όπως: η οσιότητα, η ανδρεία, η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη.
Συμπερασματικά, κανένα απ’τα τρία πουλιά/κεφάλια δεν κρατά την ιδέα τής ανάμνησης, γιατί πολύ απλά αυτό που πήραν απ’το τέταρτο και βασικό κεφάλι δεν ήταν τίποτε άλλο από αίσχη, μίση, παραφροσύνη και πολλά πολλά περιττώματα!!