Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το… wondering logically, με σημείο αναφοράς ότι ο Λάζαρος είναι πια κι επίσημα νεκρός. Βέβαια να θυμίσω, για τα πρακτικά, πως ο Χριστός είπε κάποια στιγμή στους μαθητές Του ότι: “ήρθε η ώρα να πάμε για να τον… ξυπνήσω.”
Να τον ξυπνήσω θα μπορούσε να μεταφραστεί κι ως να τον αφυπνίσω, να τον ταρακουνήσω, να τον μεταπείσω, να του βάλω λίγο μυαλό, λίγη λογική.
Κι εσύ Προμηθέα από μεριάς σου θα μου πεις πολύ εύλογα, μα αφού έχει πεθάνει, Πατέρα. Σωστά. Εύστοχα. Έχεις απόλυτο δίκιο. Ο Λάζαρος κοιμάται βαθιά και βαριά. Βρίσκεται για τα καλά παγιδευμένος στον αιώνιο ύπνο, δεσμώτης στο βασίλειο τού κάτω κόσμου. Είναι με λίγα λόγια… brain dead, όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά κι ο Αμερικάνος φίλος μας, ο γνωστός σου δόκτωρ ψυχιατρικής και πειραματικής ψυχολογίας από το διάσημο πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών.
I’m very sorry my friend, but unfortunately Lazarus is a living dead creature; a zombie!
Έχει γίνει φυτό. Είναι με τα μάτια ανοιχτά. Χαμένος κοιτάει το άπειρο, το τίποτα μπροστά του. Το βλέπεις άλλωστε. Το πρόσωπό του είναι κέρινο, σαν πορσελάνινη κούκλα, τα σάλια του έχουν ξεραθεί στο στόμα, τα χείλη, το πηγούνι και το λαιμό του. Δεν κουνιέται, δεν ανταποκρίνεται, δε σαλεύει, κι όποια προσπάθεια κι αν κάνεις για να τον επαναφέρεις στην πραγματικότητα, όποια προσπάθεια κι αν κάνεις για να σου δείξει έστω κι ένα μικρό σημάδι ζωής, επαφής, επικοινωνίας, εγρήγορσης, δυστυχώς πέφτει άπατη μέσα στο πηγάδι της λήθης, της απόλυτης παραλυτικής χαύνωσης που έχει περιέλθει.
Κι εδώ κάποιος ειδικός θ’αποφανθεί, με βάση τα νευρολογικά στοιχεία αντανακλαστικών τόξων και άλλων παρεμφερών ιατρικών δοκιμών κι αποκρίσεων, πως ο Λάζαρος έχει πέσει τελικά σε κώμα. Σωστά. Κάποιος άλλος όμως θ’αναρωτηθεί, πώς είναι δυνατόν να φτάσει αυτός ο άνθρωπος σε τούτη την άθλια κατάσταση, σ’αυτά τα μαύρα χάλια για να θεωρείται πλέον και κλινικά νεκρός. Τί κρύβεται από πίσω για να του προκληθεί μια τόσο σοβαρή οργανική βλάβη, μια τόσο βαριά εγκεφαλική κάκωση ή παθολογία.
Η αιτία είναι σίγουρα μια μυστηριώδης, μια ύπουλη ασθένεια που ακούει στο όνομα ηλιθιότητα! Πολύ απλά, ο Λάζαρος κάποια στιγμή φαίνεται πως έμπλεξε σε… άσχημες καταστάσεις. Ξεγελάστηκε και παγιδεύτηκε από… υπόγεια ρεύματα ενός συστήματος που τον οδήγησαν χωρίς ποτέ του να το καταλάβει σαν τον αμνό προς σφαγή σε… σκοτεινές συνειδησιακές σπηλιές. Η ιστορία του είναι ένα περιστατικό ανάμεσα σε πολλά άλλα παρόμοια. Είναι ένα δείγμα που αναδεικνύει το μέγεθος της επιρροής της εξουσίας και αποδεικνύει τον βαθμό ζημιάς που είναι δυνατόν να προκαλέσει το κατεστημένο της.
Σ’αυτό το σημείο αξίζει να προσθέσω πως στην Ιερουσαλήμ ο κλήρος ήταν παντοδύναμος κι η υπηρεσία των ιερέων ήταν αποκλειστικά τελετουργική.
Ο ναός τους δεν ήταν απλά και μόνο ένα κτήριο, αλλά είχε και στοές, εσωτερικές αυλές και άλλα πολλά που θάμπωναν τα… μάτια και τον… νου. Μόνο Εβραίοι μπορούσαν να πατήσουν εκεί μέσα, και όποιος ξένος παρέβαινε το νόμο αυτό, το πλήρωνε με τη ζωή του. Ο ναός ήταν για τους Εβραίους το κέντρο της θρησκείας, το δικαστήριο, το πανεπιστήμιο. Εκεί δίδασκαν οι Ραββίνοι τους, εκεί συνεδρίαζε το Σανχεδρίν, δηλαδή το Συνέδριο, και η γερουσία, που αποτελούνταν από ό,τι ανώτερο είχε η φυλή τους, δίκαζε και έβγαζε τις αποφάσεις της.
Η αλληγορία του σπηλαίου παρουσιάζει τη σχέση των ανθρώπων προς τις βαθμίδες του πραγματικού κόσμου, σε συνάρτηση με τον βαθμό γνώσης που αυτοί κατέχουν. Δηλαδή, άλλο να είσαι η γερουσία, η επιτροπή των σοφών, οι διδάσκαλοι, οι ιερείς που περπατάνε με ξιπασιά στις γέφυρες, και άλλο φυσικά ένας τιποτένιος αναλώσιμος που ξέρει μόνο ν’ανακατεύεται με τα βελάσματα των αρνιών, των βοδιών, το γουργούρισμα των περιστεριών, το κροτάλισμα των νομισμάτων, τα παζαρέματα και τους καβγάδες αγοραστών και πωλητών, τις λάσπες, τις σκόνες, τις ακαθαρσίες, την αηδία και την προστυχιά γενικότερα.
Η κλιμάκωση τοποθετεί τη γνώση των δεσμωτών (βλέπε Λάζαρο) στο επίπεδο της εικασίας και της πίστεως, έχοντας τη δύναμη ν’ αντικρίσουν μόνο τα απεικάσματα των αντικειμένων, ενώ αυτοί που ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο ανέρχονται στην γνωστική κατηγορία της διάνοιας΄ βλέπε γερουσία, επιτροπή των σοφών, διδάσκαλοι, αρχιερείς κλπ.
Μέσα στη σπηλιά, οι άνθρωποι κάθονται δεμένοι, παρακολουθούν σκιές που πέφτουν στο τοίχωμά της και νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν, είναι η πραγματικότητα.
Οι κάτοικοι τής σπηλιάς είναι οι αμαθείς μάζες, οι σκιές είναι συγκεκριμένα υλικά, πρόσκαιρα αντικείμενα, πράγματα που δεν είναι παρά «ατελείς» μιμήσεις, και όχι οι αιώνιες, οικουμενικές «μορφές».
Ο Χριστός ήξερε πολύ καλά τις ομάδες πίεσης ή λόμπι των Γραμματέων και των Φαρισαίων, τις κλίκες των θαυματοποιών, τις παρέες των miracle workers, τη μαφία των σπηλαίων, τα δρώμενα και τα ύπουλα παιχνίδια που παίζονταν εκείνη την εποχή με το μυαλό, το… brainwash που θα έλεγε στο σήμερα ο φίλος μας ο Αμερικάνος για τον Λάζαρο.
Δεν ήταν μάγος, τσαρλατάνος, απατεώνας θαυματοποιός, ύποπτος κι επικίνδυνος γενικά πολίτης, όπως ήθελε η φάρα των ηλιθίων, των συμπλεγματικών και φθονερών να τον αποκαλούν, σε μια φθηνή προσπάθειά τους μέσω της συκοφαντίας, των fake news και τον διασυρμό να Του ρίξουν το ηθικό και να παίξουν με την… ψυχολογία Του. Όχι βέβαια. Του εναντίον.
Ο Χριστός ήταν βράχος. Ακέραιος κι ακλόνητος. Ήταν άριστα διαβασμένος για το εκάστοτε πρόβλημα ή αποστολή με την οποία θα ερχόταν αντιμέτωπος. Και σίγουρος φυσικά για τον εαυτό Του, έκανε τότε το μέγα θαύμα, αυτό, του να πρυτανεύσει η λογική!
Στάθηκε έξω απ’τη σπηλιά, σήκωσε με αποφασιστικότητα τα χέρια Του ψηλά, δείχνοντας με το ένα τον Ήλιο και με το άλλο τη Σελήνη, καλώντας ταυτόχρονα με τ’όνομά του, τον πνευματικά σάπιο Λάζαρο, να βγει από το λάθος, να σκίσει τα σάβανα με τα οποία τον είχαν τυλίξει κάτι δηλητηριώδεις, πονηρές, θανατηφόρες… αράχνες, για να δει και να συνειδητοποιήσει πως οι πραγματικές πηγές φωτός, οι αληθινές αξίες δεν ήταν η φωτιά που του είχαν βάλει αυτοί οι… νευροσπάστες πίσω απ’την… πλάτη του να καίει, αλλά ο Ήλιος και η Σελήνη.
Αυτοί, ήταν και θα είναι πάντα, η αλήθεια! Κι επειδή την υποστήριζε φυσικά με όλο Του το είναι, χωρίς φόβο, χάλαγε τα σχέδια των υποκριτών. Γι’αυτό και βάλθηκαν αυτοί στο τέλος με ψευτιές, με ηλιθιότητες ουσιαστικά, να Τον κατηγορήσουν, βυσσοδομώντας ασταμάτητα μέχρι να καταφέρουν να πείσουν τους Ρωμαίους να Τον σταυρώσουν.
Εκείνος που βγαίνει από τη σπηλιά, όπως κι ο Χριστός από τον τάφο Του, είναι ο φιλόσοφος. Ο Ήλιος είναι το Καλό, η πηγή κάθε αλήθειας. Αυτοί που μπορούν να δουν τον Ήλιο, είναι εκείνοι που μπορούν ν’ ατενίσουν την ιδέα τού Αγαθού, βρίσκονται, δηλαδή, στη γνωστική σφαίρα της νοήσεως!!
End of Season 1
Coming Soon: 2
On the 4th of May
Warning: you are about to enter a field that goes deep. You may ignore the warning and proceed here.
Or simply continue to the next post by clicking below the corresponding link.