Τελειώσατε κύριε καθηγητά το παραλήρημά σας; Επιτέλους. Μπορώ να έχω τον λόγο τώρα αν μου το επιτρέπετε; Νομίζω πως αρκετά κράτησε το θέατρο του παραλόγου σας. Και για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, κατά πρώτον, εκτός του ότι μού είναι παντελώς αδιάφορη όλη αυτή η κοινωνική μούργα στην οποία αναφέρεστε, κατά δεύτερον και σημαντικότερο όλων, προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα μα μήτε και σκιάχτηκα διόλου από όλο το πακέτο συμπεριφοράς σας. Ήσασταν, λίαν επιεικώς, σαν ένας ακόμη βαρετός ομιλητής σε συνέδριο, που λόγω ειδικότητος, ήμουν δυστυχώς υποχρεωμένος να τον παρακολουθήσω.
Ήσασταν απ’αυτές τις τραγικές φιγούρες, τις οικτρές ξεχαρβαλωμένες καραβάνες, τα σκουριασμένα βαγόνια μιας ξεχασμένης στον αιώνιο χρόνο αμαξοστοιχίας, α ναι, τους γρουσούζηδες γέρους του Muppet Show που μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε ατελείωτα και δεν λένε με τίποτα να σταματήσουν να βγάζουν χολή απ’το στόμα τους. Που φλυαρούν και στη λογοδιάρροιά τους πάνω, στον οίστρο της έπαρσής τους, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι δεν προσφέρουν στον ακροατή που τους παρακολουθεί κάτι το διαφορετικό, κάτι το καινούριο, κάτι το ουσιαστικό, παρά μονάχα ένα μονότονο μουρμουρητό, έναν ακατάληπτο λόγο που θυμίζει άτομο είτε με Πάρκινσον, είτε μ’εγκεφαλικό.
Ακούγοντάς σας λοιπόν αξιοσέβαστε, ως ακροατής μιας κακής διάλεξής σας, αργοπέθαινα στην καρέκλα από την επανάληψη της ίδιας και της ίδιας τετριμμένης ανοησίας σας. Απ’την δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που μου προκαλούσατε όλη αυτή την ώρα λόγω της πλήρους έλλειψης ενδιαφέροντος που είχαν τα λεγόμενά σας. Κι αν θα ήταν αυτή τη στιγμή παρών στο γραφείο σας κι ο επίτημος καλεσμένος μας από τις ΗΠΑ, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσε για άλλη μια φορά μαζί μου, λέγοντάς σας τα εξής: Ruminating thoughts are the thoughts that we obsess over but don’t find a solution to. If we don’t opt to eliminate them, they will sabotage our well-being. Chewing our mind’s cud like a cow, doesn’t sound healthy. However, chewing gum increases blood flow to the brain. This, in turn, increases oxygen to the brain, which can help enhance your memory and cognitive performance. So choose my friend what to “chew logically!”
Αν δεν μ’απατά η μνήμη μου, σε ένα ακόμη παραλήρημά σας, εσείς ο ίδιος είπατε ότι ο Προμηθέας είναι μια υπερβολικά σκληρή προσωπικότητα. Ένας διαταραγμένος, παραληρηματικός εκδικητής τιμωρός! Ένας τύπος με μεσσιανικό, πέραν των υπολοίπων, σύνδρομο. Και κατά τον δρ Maury Joseph, ψυχολόγο, άνθρωποι με το σύνδρομο τού μεσσία βιώνουν συχνά φαντασιώσεις παντοδυναμίας. Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι είναι ικανοί να διορθώσουν τα πάντα. Είναι Θεοί, δικαστές, κριτές, εκτελεστές!!
Αν και πάλι δεν μ’απατά η μνήμη μου, θυμάμαι όταν ήμουν ένας ψευτοφαντασμένος φοιτητής που ονειρευόταν ν’αποκτήσει ένα πτυχίο στη ζωή του, στα πρώτα μόλις μαθήματα, στα πρώτα μόλις εξάμηνα, μας έμαθαν ότι ο ψυχαναλυτής Σίγκμουντ Φρόιντ ήταν αυτός που πρώτος διατύπωσε τον όρο ψυχολογική προβολή. Περιγράφοντας έτσι, ως έναν τρόπο με τον οποίο ένα άτομο προβάλλει τις δικές του ανεπιθύμητες σκέψεις και πεποιθήσεις σε κάποιον άλλο. Μας είπαν τότε, ότι είναι ένας μηχανισμός άμυνας που μας προστατεύει, και πως οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι ψυχολογικές στρατηγικές που χρησιμοποιούνται ασυνείδητα για την προστασία ενός ατόμου από το άγχος που προκύπτει από απαράδεκτες σκέψεις ή συναισθήματα.
Όλοι, λέει, χρησιμοποιούμε μηχανισμούς άμυνας, καθώς πρόκειται για μια διαδικασία φυσιολογική, παρόλα αυτά πρέπει να τονιστεί ότι όσο πιο αδύναμο είναι το Εγώ μας, τόσο πιο πολύ καταφεύγει σε μηχανισμούς άμυνας, ακόμα και όταν αντιμετωπίζει ένα μικρό σχετικά άγχος.
Επίσης, μιλήσατε για το φετίχ των Σπαρτιατισσών με την ασπίδα. Να σας πω λοιπόν εγώ πως ο καρεκλοκένταυρος είναι ένας ειρωνικός, μειωτικός χαρακτηρισμός γι’αυτόν που κατέχει κάποιο (ανώτερο) αξίωμα, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο αυτό κι όχι να προσφέρει ουσιώδη υπηρεσία. Γι’αυτό και δύσκολα αποχωρίζεται το αξίωμα ή απομακρύνεται απ’ αυτό.
Όπως ο μυθικός κένταυρος, είναι αχώριστος από το κάτω μέρος του αλογίσιου κορμιού του. Θεωρεί την καρέκλα του αχώριστο τμήμα τού σώματός του και αρνείται πεισματικά να απομακρυνθεί. Η καρέκλα είναι το αντικείμενο του πόθου του ή το φετίχ του. Η σχέση των παθιασμένη και παθολογική. Ο καρεκλοκένταυρος θα κάνει τα πάντα γι’αυτήν. Θα πουλήσει φίλους, συνεργάτες, συγγενείς, γυναίκα, παιδιά, ακόμα και την ίδια του τη μάνα. Χωρίς καρέκλα, η ζωή του δεν έχει νόημα. Και συνεχίζω…
Λόγω θέσης, έχει πολλούς αυλοκόλακες, οι οποίοι συνέχεια εκθειάζουν τα προσόντα του, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον εαυτό του αναντικατάστατο και ακατανίκητο. Κάτι σαν Θεό δηλαδή.
Η καρέκλα αντικαθιστά κάθε ίχνος ήθους. Όταν βρεθεί μαζί της ξεχνά όλα όσα έλεγε στο παρελθόν για αρχές και αξίες και ξεκινά το μανιακό αγώνα του να διατηρηθεί σε αυτή. Όταν νιώσει ότι απειλείται, τότε ο καρεκλοκένταυρος χάνει τη ψυχραιμία του και προβαίνει σε πράξεις αιματηρής εκδίκησης, βλέπετε “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”.
Επίσης, αλλάζει σκέψη σαν τα πουκάμισα, κατηγορεί αδιακρίτως, φτύνει εκεί που γλύφει. Δεν έχει κανένα αίσθημα ντροπής, δεν καταλαβαίνει από αξίες, ανθρώπινα δικαιώματα, ισονομία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο καλύτερος του φίλος είναι ο εαυτός του.
Τέλος, δεν έχει κανένα φιλότιμο κι από καρεκλοκένταυρος μπορεί να γίνει σφουγγοκωλάριος της ανώτερης διοίκησης ή του προέδρου της Βαβέλ, να γλύφει δηλαδή τις κατουρημένες τους ποδιές, με σκοπό όταν έρθει η ώρα, να xτυπήσει αλύπητα όποιον τόλμησε να διαφωνήσει μαζί του!!!
Coming up next: Apocalypto