… καταφέρατε να φτάσετε; Φαντάζομαι θα είχε πολύ κίνηση μ’αυτόν τον χαμό. Βρήκες να παρκάρεις; Ωραία. Πού είστε τώρα; … Α, κατάλαβα. Θυμάσαι πού πρέπει να πας, ε; Έχω ενημερώσει τη γραμματέα, αλλά μην ξεχάσεις να της πεις ότι έρχεσαι από μένα.
Και σε παρακαλώ, όσο θα περιμένετε στην αίθουσα αναμονής, δεν θέλω τάμπλετ. Τ’ακούς; Να απασχοληθεί για όσο χρειαστεί με το βιβλίο που σας έδωσα…
Άκου, θα πρέπει να σ’αφήσω τώρα γιατί μου χτυπάνε την πόρτα. Έχω ένα σημαντικό ραντεβού με έναν… συνάδελφο. Θα σε πάρω εγώ αργότερα κάποια στιγμή που θα ευκαιρήσω για να μου πεις τί σου είπανε!
… «Πέρασε μέσα!»
ΕΙΜΑΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ!!! Μάλλον όχι. Καλύτερα να το θέσω διαφορετικά. Προσωπικά έχω ξεπεράσει τα όρια του φυσιολογικού ανθρώπινου θυμού μου και έχω πατήσει με σιγουριά τα εδάφια της κολασμένης παράνοιας. Ναι. Αυτό είμαι.
Είμαι ετούτη τη στιγμή μια έννοια διαταραγμένη. Ίσως, όμως, από την άλλη να μην είναι και απόλυτα σωστή η τοποθέτησή μου αυτή, μιας και εγώ αφήνοντας κατά μέρους τις δικές σας αφελείς υποθέσεις, έχω κατασταλάξει μετά από πολύ σκέψη και εσωτερική αναζήτηση σε μια καλύτερη άποψη για τον εαυτό μου. Θεωρώ πως αυτή του ιεροεξεταστή μού ταιριάζει περισσότερο γάντι. Δεν σου ακούγεται μεγαλειώδες;
Γιατί εγώ και μόνο στο άκουσμα του ιεροεξεταστή σκιρτώ, ανατριχιάζω, ερεθίζομαι.
Είμαι μια οντότητα ψυχικά άρρωστη και την αλήθεια τρελαίνομαι μ’αυτό! Η αρρώστια στο μυαλό και την ύπαρξή μου, ακόμα και τώρα που σου μιλάω ποταπό σκουπίδι, σαν δηλητήριο με κατατρώει καθημερινά όλο και περισσότερο. Βασικά, η άτιμη και το εννοώ, γιατί πρόκειται περί άτιμου πράγματος αυτή μου η νευροδιαβιβαστική διαταραχή και οι ακατονόμαστες διεργασίες της, μ’έχει καταντήσει έρμαιο και βορά στις πεινασμένες ύαινες, άκου τώρα, της ίδιας μου της διεστραμένης ψυχοσύνθεσης. Δηλαδή, μιλάμε ότι εγώ πρέπει να είμαι το απόλυτο όλων τρελοκομείο. Ωστόσο, το θετικό -αν μπορείς να το πεις έτσι στην περίπτωσή μου- είναι ότι ακόμα έχω το γνώθι σ’αυτόν και μπορώ τουλάχιστον μετά από τα πολλά ν’αναγνωρίζω το πρόβλημά μου. Προς το παρόν με λίγα λόγια, η πολυτέλειά μου αυτή, δίνει σε μένα την δυνατότητα εν μέρει και να το ελέγχω, αλλά και πάνω απ’όλα να μην σας γίνομαι πλήρως αντιληπτός.
Το μεγαλείο του ελαττωματικού μου, πίστεψέ με, δεν θέλω να το αποκαλύψω δημόσια ακόμα. Τώρα, βέβαια, για πόσο θα το κρατήσω μέσα μου, αυτό δεν το γνωρίζω ακόμα.
Θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι, ο αριθμός του κτήνους που κουβαλάω μέσα μου, μια μέρα των ημερών θ’αναδυθεί, αποκαλύπτοντας έτσι το πραγματικό θηρίο! Και τότε θα σου πω εγώ τί έχει να γίνει.
Μέχρι τότε όμως μικρέ αναρχικέ, έχω μαζί σου κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς που επείγει να κλείσω άμεσα. Κι επειδή είμαι πολυάσχολος, κι έχω πιο σοβαρά πράγματα ν’ασχοληθώ στη ζωή μου από κάτι αντιρρησίες σαν του λόγου σου που διαταράσσουν τη συνείδησή μου, να ξέρεις πως και για χάρη σου ετοιμάζω έναν… κύβο. Με τη διαφορά ότι ο δικός σου θα είναι όπως ακριβώς αυτός που έφτιαξε μια μάνα Σπαρτιάτισσα, η Θεανώ, για τον στρατηγό νικητή της μάχης των Πλαταιών και γιο της πάνω απ’όλα Παυσανία.
Πληροφοριακά για σένα, ο τελευταίος κατηγορήθηκε επί μηδισμώ και προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Για να διασωθεί, κατέφυγε και ζήτησε άσυλο ως ικέτης στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, στη Σπάρτη. Επειδή το να αποσπασθεί βίαια από το ναό ένας ικέτης αλλά, ακόμη περισσότερο, και να θανατωθεί εκεί μέσα εθεωρείτο άγος, η μητέρα του Θεανώ έφθασε πρώτη στο ναό και πρώτη έχτισε μια πέτρα στην είσοδο. Βλέποντας οι υπόλοιποι αυτή της την ενέργεια, κατάλαβαν. Ο καθένας απ’ αυτούς έβαζε τη δική του πλίνθο κι έτσι έχτισαν την πόρτα, ώστε να μη μπορεί ο Παυσανίας να βγει από εκεί. Κατόπιν αφαίρεσαν και τη στέγη κι έτσι ο ένδοξος στρατηγός τους πέθανε από την ασιτία και το κρύο, μέσα στο καταχείμωνο, το 470 π.Χ…
Coming up next: Lily White Lily