“Όλα θα πάνε καλά” άκουσα μια φωνή να μου ψιθυρίζει στο αυτί
Πού θα πάει, θα περάσει κι η δυσκολία αυτή
Η ζωή βλέπεις είναι γεμάτη εμπόδια
Και θα χρειαστεί κουράγιο κι ελπίδα για να σηκωθούν τα πόδια
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, τόνιζε η φωνή
Και μάλιστα είναι αυτή που ξεπερνά κάθε είδους φυλακή
Χωρίς ελπίδα η ζωή είναι τυφλή
Και περπατά στα σκοτεινά σοκάκια μοναχή
Η Ελπίδα είναι το φως στο τέλος του κουτιού
Αυτή που υπομένει και περιμένει στον πάτο του πιθαριού
Αυτή θα έρθει να σκουπίσει τα δάκρυα από το πρόσωπό σου
Θα σου δείξει ψηλά τον ήλιο και θα σου πει αυτός είν’ ο σκοπός σου
Θα σε νανουρίσει και θα σε παρηγορήσει ωσότου αφεθείς στα όνειρα
Της πλάσης το σεντόνι, εκείνο που σου αφήνει τη γλυκιά γεύση που δεν έχουν τα παμπόνηρα
Είναι η φωνή μες στην ύπουλη σιωπή των δεινών
Είναι η απάντηση που έδωσε μια μέρα ο Δίας έναντι όλων των καταστροφών
Γι’αυτό άκου τη φωνή μου και περπάτα προς τα μένα
Να ξέρεις δεν θα σε απογοητεύσω, όχι όπως οι άλλοι κάνουν στα κρυμμένα
Προχώρα εσύ και μη φοβάσαι
Μια μέρα να μου το θυμηθείς θα είσαι εσύ που θα σκορπάσαι.
by Irene