Οι καμπάνες του κόσμου, πένθιμα ήχησαν
Μέγας ο Κρότος, στον Χρόνο όλα λύγισαν
Το τόξο του έσπασε, δυσάρεστο έφυγε συναίσθημα
Απεριοδική η κίνηση, καταρρέει το παρέγχυμα
Στον πλατύ θόλο από βέλος, καρφωμένος ο Προμηθέας δεσμώτης
Ο Δίας αστράφτει, νεκρός ο Τοξότης
Ο Δίας βροντά, ακέφαλος ο Ιππότης
Ο Δίας ξεσπά, στον πάσσαλο ο προδότης
Ένα ηχογόνο σώμα σπαρταρά κι αιμορραγεί
Η Μνημοσύνη θηλιά περνάει για να πνιγεί
Ξεπέφτει η Σοφία σε μιαρό πηγάδι
Η Αγάπη απατά κι ερωτεύεται τον Άδη
Έξω απλώνεται Θανάτου Σκοτάδι
Χαστούκι στ’αστέρια και όχι άλλο χάδι
Θραύση παντού κι η Θεογονία κεντάει παραγάδι
Η δόνηση ουρλιάζει, τα πάντα σαρώνει
Το όνειρο σβήνει, στο Χάος νεκρώνει
Κρασί πηχτό που κανείς δε νερώνει
Η πτώση του κόσμου κι ο αγέρας πικρός
Χολή σταλάζει κι ο νους ολούθε μικρός
Ο Ήλιος φωνάζει ο Θεός, ο Θεός όλων είναι νεκρός
Θρήνος παντού. τα μούτρα χάμω στο πάτωμα
Τα δάκρυα καυτά, το χώμα ένα ολοκαύτωμα
Βουλιάζει ο Σταυρός, προαίσθημα ανθίζει άγριο
Μάνα μην κλαις, δε θα’ρθει πια το αύριο
Coming Soon: Δυάς 2
On the 4th of May