Η άτιμη ρομφαία τον είχε καθηλώσει για τα καλά, του είχε προσδώσει παρά την θέληση του αρκετά δικά της δόλια γνωρίσματα, σημάδια ύπουλα και πονηρά για τον οργανισμό του, μιάσματα όλα που θα διακινούνταν εφεξής μέσω της υλικής και της αόρατης κυκλοφορίας του σώματος του σε όλες τις πιθανές διαστάσεις του, βάζοντας τον έτσι και με κάθε ρουφιάνο, με κάθε προδότη καταδότη, με κάθε εσωτερικό τους καρφί, ξανά στην ίδια θέση. Πίσω στην αρχική του εξιλέωση. Στην μελέτη της ανατομίας της, την σπουδή ίσως της ίδιας του της δομής, γιατί σταυρωμένος την μια απ’την δύναμη του Ιούδα, και την άλλη μαστιγωμένος αλύπητα από άλλες κακεντρεχείς, παράνομες και άδικες δυνάμεις, κατέληγε απ’τον βασανισμό και την ταπείνωση να είναι τελικά μια άναρχη συνισταμένη. Δύναμη η οποία λόγω του άγριου συνδυασμού, αδυνατούσε να ξεφύγει σε άλλες, παράλληλες καταστάσεις. Γεγονός που τον τελείωνε, τον περνούσε σ’έναν μάταιο κόσμο. Όμως, απ’την άλλη ίσως τον προσήλωνε σε μια ξεχωριστή πραγματικότητα, ίσως τον μετακινούσε βίαια με τη διεύθυνσή της σε μια βαθιά συνειδητοποίηση. Εκεί που οι εκάστοτε νομοθέτες και δικαστές λαϊκιστές, οι εκάστοτε γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές και ψεύτες, με ανώμαλες διαθέσεις και περίεργες ροπές, είχαν σκοπό οι αλήτες να εκφράσουν πια ελεύθερα τα πρωτόγονα, απάνθρωπα ένστικά τους. Την καλά κρυμμένη αναλγησία τους, την ηθική τους διαστροφή, ό,τι γενικά τούς εμπόδιζε να ολοκληρώσουν την ανθρωποφάγο επιθυμία τους, την σάρκα που λαχταρούσαν ωμή για διατροφή, μην αφήνοντας Του πλέον άλλα περιθώρια για ανούσιο διαλογισμό στα μεταξύ τους διαστρεβλωμένα επίπεδα, τη νοητική τους παρακμή και υπαρξιακή τους σήψη.
… άκου, δεν κουβαλάω πια σταυρό, μήτε και πάνω του είμαι καρφωμένος.
Το ξέρεις πως εσένανε θωρώ, κι εγώ ο ίδιος ξέρω,
στου Γολιάθ τα γκρέμια που’σαι σε ακούω και μονολογώ,
αχ να’ξερες πως είμαι από ρομφαία πληγωμένος.
Οργή στην άβυσσο που εσύ θαρρείς πως βλέπεις,
του ωκεανού μου όμως τον θυμό, της αλμύρας το σαράκι,
πρόσεξε Προμηθέα πρόσεξε, τη διάβρωση δεν ξέρεις,
γι’αυτό και μη σηκώνεις μπαϊράκι.
Κοίτα, δεν κουβαλάω πια σταυρό, μήτε και πάνω του είμαι καρφωμένος.
Αλλά μες του μυαλού μου την οριζόντια γραμμή, είμαι καλά παγιδευμένος.
Ακολουθώ πιστά την εντολή, τον δρόμο της αγάπης.
Στο τέλος όμως κρεμασμένος, με περιμένει πάντοτε ο ίδιος εφιάλτης.
Το πρόσωπό του είναι άγνωστο, ανύπαρκτο, ουδέποτε το είδα.
Το όνομά του όμως γνωστό, ο νους μου έλεγε τον ήξερα ως μαθητή Ιούδα.
Νιώσε, δεν κουβαλάω πια σταυρό, μήτε και πάνω του είμαι καρφωμένος.
Αχ να’ξερες πως είμαι ματωμένος.
Πόρνες φθηνές και άθλιες, στα πάθη τους παραδομένες,
το σάπιο στόμα άνοιξαν μπροστά μου οι κολασμένες,
είχαν τα δόντια όλα άρρωστα και χαλασμένα,
στο πρόσωπο μ’έφτυσαν θυμήσου όλες αυτές, δεν έχω μόνο αίμα.
Στη λήθη του θανάτου μου αφήνομαι, δεν έχω πια κουράγιο.
Όσα κι αν ελευθέρωσα για κάθε αχάριστο, τα κάνανε ναυάγιο.
Μάγο με αποκαλέσανε, βλάσφημο, διεστραμένο τσαρλατάνο.
Κανείς τους δεν σεβάστηκε στιγμή το ΜΑΤΙ που βρίσκεται από πάνω.
Εγκαταλείπω το λοιπόν κι ακολουθώ της τελευταίας μου πνοής το δρόμο.
Βαθύς ο λάκκος που μου σκάψανε αυτοί, στον πάτου του το σκότος είναι μόνο,
δίχως του ήλιου μου το φως, δίχως της κάθε εποχής το χρόνο.
Βουνά μαζεύτηκαν της Γης οι αναμνήσεις, τις πλάκωσαν οι εμπειρίες.
Βουνά μαζεύτηκαν και των ανθρώπων οι ρήσεις, τις έπνιξαν οι αμαρτίες.
Όλα μαζεύονται αργά σαν μούργα στου Γολιάθ τα βράχια,
με τη Σελήνη σκοτεινή, το δρεπάνι θα θερίζει κατακάθια.
Σκέψου, δεν κουβαλάω πια σταυρό, μήτε και πάνω του είμαι καρφωμένος,
Αχ να’ξερες το πόσο είμαι βασανισμένος.
Τα πόδια μου τρικλίζουνε, τα νιώθω μουδιασμένα,
στα κόκαλα βυθίζομαι, τ’αυτιά μου βουλωμένα,
φωνές τριγύρω μου στριγγλίζουνε, τα μάτια μου θολά,
μονάχα η λογική στοχάζομαι τ’αλλάζει πάντα όλα.
Απ’τα ‘ηλίθια στα Ηλύσια’ μού διαμηνύει ορθά,
και αίφνης οι δείκτες της ειμαρμένης μου αλλάζουνε τροχιά.
Ο κόσμος όλος τότε συγκλονίζεται,
η κάθετος γραμμή απ’τα βάθα αναδύεται,
κι Εγώ με την αλληγορία αυτής, περνώ απ’την ανυπαρξία,
λαμπρός με το σπαθί ψηλά, στης ψυχής Μου την αθανασία.
Coming up next: Prometheus Re(fr)action