Άθικτα από έμπειρο χέρι άπλωσαν βουνά σκεπάσματα άφθαρτα του ουρανού τα σύγνεφα
Φιλέσπλαχνε Πατέρα που ελευθέρωσες μεμιάς τα όνειρα στα κύματα του νου που έγνεφα
Αιώνια μυστικά μαζεύτηκαν βροχή απαλή από μπαμπάκι στο προσκεφάλι μια ανάμνηση
Μεθυστική ροή η διάθλαση χορεύει σε καθρέπτες άφαντους τα χρώματα σε περιπλάνηση
Κι εγένετο φως στο διάφανο άπλετο μ’αχτίνες κοσμικές στολίζεται από στεφάνι μία κόρη
Με τάξη η χορδή ορίζεται στον κύκλο διάμετροι αναδύονται τα μάτια ανοίγουν α πριόρι
Ευλογημένοι οι καρποί στο χώμα οι απτοί ανθοί της πλάσης μυρωδιά μια άφαντη Νεφέλη
Αφή το δίκαιο ξαπλώνει στην παλάμη οι κύκλοι αποτυπώματα ψυχής μορφής ένα κουρέλι
Ωκεανίδα εσύ απόσταση που σβήνει και λυγάει στο χρόνο η χάρη του Δυός μέλι φαντάζει
Τον ήλιο αποθέτει σε κορφή ένα δάχτυλο χωρίζει δυο μεριές σκοτάδι μα σε μια χαράζει
Πνοή ζωής γυρνάει η σπείρα σε αδράχτι αστρικό κλωστή από χρυσό τυλίγεται σ’ανέμη
Δακτύλιοι ξεσηκώνονται φουρτούνα σεργιανάει η ματιά στα κύματα ξυπνούν οι ανέμοι
Μια πεταλούδα πλέει στη λήθη ανάποδα τραβάει κουπί η ελπίδα αργοσέρνει το στερέωμα
Μια άρπα μελωδία υφαίνει σ’αργαλειό μεταξωτό ανεμίζει υφαντό η αγάπη στο ξημέρωμα
Σταλάζει το συναίσθημα σε κρίνο οι απόγονοι μερώνει ελεήμονα στον στήμονα κρασί
Ο Νάρκισσος νερού αντανάκλαση η Νέμεση στο κάτοπτρο εξασθενεί η Ηχώ φωνάζει Εσύ
Γλυκόπιοτο το νέκταρ ρέει μια γιορτή σ’ένα τραπέζι η αστραπή ακεραιότητα τσουγκράει
Θεία υπόσταση παρατηρεί Ανάσταση η χαρά θυμίζει έρωτα παράφορα μία φωνή ξεσπάει
Φτερά λευκά ξανοίγονται αετού το βλέμμα ραίνει κύκνου πούπουλα με μύρια ροδοπέταλα
Γένεσις ευωδιαστή η ένωσις σε κάμπο δουλεμένο τα σπαρτά σπαθιού χρυσού τα μέταλλα
Τον κόσμο Ω Αρχιτέκτονα φορτίο στην πλάτη κουβαλάς μ’αγέρωχη στέκει η θύμησή Σου
Ηλιοβασίλεμα παντοτινό γερμένο στων βλεφάρων σαν κερί φωτίζει η άγια μορφή Σου!!
