“We watch in reverence, as Narcissus is turned to a flower. A flower? If you go down to Willow Farm to look for butterflies, flutterbyes, gutterflies, open your eyes, it’s full of surprise!”, λέει ο ποιητής στο αριστουργηματικό Supper’s Ready ντυμένος λουλούδι.
“A flower?”, ρωτά κι απαντώ με σιγουριά ναι! Ένα λουλούδι στο κεφάλι, ένα στέφανο πολύχρωμων ανθών στα μαλλιά, πέταλα αφημένα από ψηλά που κατρακυλούν σαν τις σταγόνες της βροχής απαλά στο δέρμα, και δάφνες νίκης χρυσαφιές στολισμένες με υπερηφάνια στο κεφάλι σαν κορώνα. “A flower?”, ναι φωνάζω δυνατά και το εννοώ. Ένα ταπεινό χαμομήλι, μια ντροπαλή μαργαρίτα, μια σκερτσόζα παπαρούνα και όχι άλλα εκτρωματικά θεριά, λογιών πλεγμένα αγκάθια και σταυρικά καρφιά, στεφάνια ίδια με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, δακτύλιους μίσους που γυρνούν και σκίζουν τη ζωή, βεβηλώνουν την ομορφιά. Όχι πια, αρκετά με τα μυαλά να καίγονται στα κάρβουνα, τη θράκα, τη φωτιά, την ηλεκτρική καταιγίδα, να βολοδέρνουν μες τα άγρια κύματα και να κρέμονται σαν τσαμπιά πάνω στ’αναθεματισμένα κάγκελα!
Το άνθος, κοινώς λουλούδι ή και ανθός, αποτελεί το αναπαραγωγικό όργανο των αγγειόσπερμων φυτών ή των ανθοφύτων. Κατά κανόνα, είναι το πιο όμορφο, το πιο φανταχτερό και το πιο ευωδιαστό μέρος του φυτού. Τα άνθη εμφανίζονται σε ποικιλία μορφών και μεγεθών· υπάρχουν πολύ μικρά άνθη τα οποία είναι μόλις ορατά με το γυμνό μάτι και άνθη τόσο μεγάλα που μπορούν να φθάσουν σε διάμετρο το 1μ. Τα άνθη έχουν μεγάλη αισθητική αξία για τον άνθρωπο.
Οι στήμονες υπάρχουν στα αρσενικά και τέλεια άνθη. Οι στήμονες αποτελούνται από το νήμα και τους ανθήρες. Στους ανθήρες βρίσκονται οι γυρεόκοκκοι, που περιέχουν τους αρσενικούς γαμέτες του φυτού.
Όμορφα, αχ πόσο όμορφα ακούγονται όλα αυτά με τα λουλούδια. Το ερώτημα όμως είναι τί γίνεται πέρα από αυτά, πάνω από αυτά, επί του στήμονα, δηλαδή. Εκεί είναι το ζητούμενο, στα τού επί στήμονα τα πεδία, εκεί που τα επί στημονικά φαινόμενα μού φέρνουνε αηδία. Εκεί που οργιάζει το παράλογο και η χωρίς σταματημό αλχημεία!
Ας πάρω μια βαθιά ανάσα δροσιάς απ’τα λουλούδια για να θυμηθώ, όχι να διαλογιστώ. Ας πάρω μια ευωδιαστή μυρωδιά απ’τα πέταλα, τα σέπαλα, τα καρπόφυλλα, την ανθοδόχη και το μίσχο για να προσανατολιστώ, όχι να θεραπευτώ. Ας φωτογραφήσω με τα μάτια την τέλεια δημιουργία, ας μεταφέρω τα μηχανικά κύματα δόνησης τού ήχου τής εργατικής μέλισσας βαθιά μες τον κοχλία, κι ας κρατήσω στο τέλος όλη ετούτη την ευλογία ως πολύτιμη πνευματική κληρονομιά (παρακαταθήκη) στης μνήμης μου το κρυφό σεντούκι για να συνεχίσω παρακάτω…
Έγραψα πως τα άνθη έχουν μεγάλη αισθητική αξία για τον άνθρωπο. Στην αλληγορία της γραμμής, ο Πλάτωνας χωρίζει μια γραμμή σε δύο άνισα τμήματα, στο ορατό (μικρό μέρος) και στο νοητό (μεγάλο μέρος). Στο κατώτατο τμήμα του ορατού αντιστοιχούν οι εικόνες, (δηλαδή οι σκιές, τα είδωλα των πραγμάτων, κ.λπ), ενώ στο ανώτατο όλα τα έμβυα όντα (δηλ. καθετί φυσικό, όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα). Άρα, τα λουλούδια σύμφωνα με την αλληγορία ανήκουν καθαρά στην αισθητή ορατή πραγματικότητα (εικασία), και δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να το αμφισβητεί (πίστης). Στο κατώτερο οντολογικό τμήμα του νοητού αντιστοιχούν τα μαθηματικά/υποθέσεις, ενώ στο ανώτατο αντιστοιχούν οι ιδέες (βλ. [in]dependenThinker). Και μέσω τής νόησης (επεξεργασία πληροφοριών μέσω αντίληψης, συσχέτισης/σύνδεσης, κρίσης, αξιολόγησης, αιτιολόγησης, επίλυσης) αναρωτιέμαι τώρα: στον μεγάλο επί στήμονα χώρο εδρεύουν τα αξιώματα που τα προσεγγίζουμε μέσω της διάνοιας και οι ιδέες που τις προσεγγίζουμε μέσω της νόησης ή της επιστήμης; Στον επί στήμονα χώρο υπάρχει το αθώο, το καθάριο, το αγνό, το φυσικό, το μυαλό αυτό που θα οδηγήσει (όπως η μέλισσα τη γύρη) με μια του ιδέα στο αγαθό; Ή μήπως στον επί στήμονα χώρο κυριαρχεί εν τέλει το συνθετικό, το εμπόριο, το κέρδος, ο τζίρος, η φήμη, ο ανταγωνισμός και ο ρύπος μιας τεράστιας βιομηχανίας που έχει χτίσει τη δική της “κτίση” επάνω κυριολεκτικά στη φύση; Άραγε, μόνο εγώ βλέπω στον επί στήμονα χώρο αυτό το αισθητά ορατό ανθρώπινο κατασκεύασμα, αυτό το πλάνο σκιάχτρο από χημικά σκευάσματα και επεξεργασμένα προϊόντα, που όλα τους είναι φτιαγμένα από σκιές και είδωλα ανθών, φυτών και επί γης σπαρμένων; Μόνο εγώ τελικά θωρώ με λογική τής φύσης τα καλούδια κι αντηχώ απ’το κεφάλι μου αληθινά λουλούδια;
