Η ζωή, κατά την γνώμη μου, δεν είναι κάτι τόσο περίπλοκο, αλλά ούτε και κάτι τόσο απλό. Εξαρτάται απ’ τον τρόπο που το βλέπει κανείς.
Εγώ θα παρομοίαζα τη ζωή με ένα μεγάλο – σε μέγεθος και σε ηλικία – δέντρο. Πολλοί το θεωρούν άψυχο, άχρηστο, παρά μόνο ένα πράγμα που απλά υπάρχει για να εξυπηρετεί. Εγώ, όμως, θεωρώ ότι αυτό το δέντρο είναι το πιο σημαντικό. Δεν είναι άψυχο. Όχι. Μπορεί κι αυτό το δέντρο να προσφέρει πολλά, εκτός από όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος από εκείνο. Αυτό το δέντρο, όχι μόνο έχει ψυχή, αλλά και την πιο αγνή, γλυκιά ψυχή, αντίθετα με εκείνη του ανθρώπου. Εάν πει για παράδειγμα κανείς ένα μυστικό σε έναν άνθρωπο, μπορεί αυτό που νόμιζε ότι ήταν μυστικό, να καταλήξει να γίνει το πιο γνωστό θέμα παγκοσμίως, διότι η πονηριά, η κακία και η ζήλια, είναι οι παράγοντες από τους οποίους η ανθρωπότητα έχει καταλήξει να είναι τοξική. Όμως, εάν το μυστικό το πει κανείς στο δέντρο, τότε θα το ακούσει, θα είναι πάντα εκεί για εκείνον, δεν πρόκειται να κουνηθεί, να αλλάξει θέση, να φύγει μακριά ή ν’αδιαφορήσει. Θα είναι εκεί που ξέρει. Πάντα. Τώρα, όσο για το μυστικό, θα το κρατήσει τόσο βαθιά μέσα του, που δεν θα το μάθουν καν τα κλαδιά ή οι ρίζες του. Θα το πάρει μαζί του στον Άλλο Κόσμο, αφού αποχωρήσει από τον γήινο και πάει για πάντα στον κήπο της Εδέμ.
Η ζωή λοιπόν μπορεί να γίνει μαρτύριο από το “βάρος” ενός μυστικού. Όμως, η ζωή αυτού του δέντρου, το οποίο θα σου έκανε σκιά όσο του μιλούσες με τα καταπράσινα φύλλα του, θα χαρεί που θα έχει το μυστικό σου, διότι θα ξέρει ότι το εμπιστεύεσαι. Αυτό το μυστικό θα το κρατά μαζί του πάντα, μπας και κάποιος προσπαθήσει να το κλέψει, και θα το φιλά στο κούτελο, καθώς και θα του τραγουδά για να κοιμηθεί. Θα το φροντίσει και θα το αγαπήσει περισσότερο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό. Η ζωή μπορεί να είναι ένα αριστούργημα. Από εμάς εξαρτάται.
by Josephine