Κάτω από μία απ’τις πολλές διαμορφωμένες πυλωτές του άκρως φουτουριστικού οικοδομήματος που σχετίζονταν άμεσα με την συγκεκριμένη… αποστολή στην οποία ο Πατέρας τον είχε στείλει, στάθηκε και άναψε από συνήθεια αλλά κι εκνευρισμό ένα νοητό τσιγάρο.
Βρεγμένος μέχρι το κόκαλο απ’την ασταμάτητη βροχή και τον χαλασμό απ’τον αέρα, έμεινε για λίγο μόνος να το καπνίζει με μανία, όπως ακριβώς θα το έκανε με γερές και επαναλαμβανόμενες ρουφηξιές στα κρυφά σοκάκια ένα πρεζόνι λίγο πριν να’ρθει το τέλος του. Αναλογιζόμενος σε κάθε επανάληψη εισπνοής και εκπνοής καπνού, το πόσο μικρός ήταν κάτω απ’αυτό το ογκώδες στέγαστρο. Σαν μια μύγα που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να συνθλιφτεί άτσαλα κάτω απ’την υπερβολική πίεση μιας αρχιτεκτονικής μυγοσκοτώστρας, ασφυκτιώντας ταυτόχρονα και νοητά από τους ανυπολόγιστους τόνους τσιμέντου και σιδήρου που υψώνονταν για εκατοντάδες μέτρα ύψος πάνω απ’το έδαφος.
«Τί είναι αυτό το… πράγμα, Πατέρα;», ρώτησε κι αμέσως άκουσε τη φωνή τού ενστικτώδη νου του να του λέει… «ο πύργος της Βαβέλ, Προμηθέα! Ο πύργος που όλοι θαυμάζουν και χειροκροτούν, χωρίς να γνωρίζουν τί κάνουν. Τυφλοί και θαμπωμένοι κοιτούν στη χαύνωση τους πάνω ένα έκτρωμα, ένα της φύσης σφάλμα μοιραίο που παρουσιάζεται ωραίο, ελκυστικό, μεγαλοπρεπές και πολλά υποσχόμενο. Μια αυτοκρατορία φρίκης που μοιράζει απλόχερα ελπίδα κι όνειρα απατηλά που κοστίζουν ακριβά. Το μέλλον μέσα της διαγράφεται λαμπρό, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση ν’αναγνωρίσει το σαθρό, το ψεύτικο, το πλάνο, το πλαστικό. Ο πύργος της Βαβέλ δημιουργεί μια κοινωνία δούλων, υποτακτικών, άβουλων, χειραγωγήσιμων. Κατασκευάζει μια γενιά στα γόνατα πεσμένη, που τη ψυχή της αγοράζει φθηνά. Παράγει μυαλά σαν πορτοκάλια κουρδιστά για να προσκυνούν, για να ικετεύουν, όποτε πρέπει να σιωπούν, τυφλά να εκτελούν και ποτέ να μην αμφισβητούν.»… και η διαίσθηση συνέχισε…
«Είναι ένας σύγχρονος κολοσσός που στεγάζει τα πολυπληθή γραφεία γνωστικών διαφόρων εθνικοτήτων και ειδικοτήτων, Προμηθέα. Στα σωθικά του κρύβονται πολλά και διάφορα. Ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου κι ακόμα περισσότερα. Υπάρχουν τεράστιες αίθουσες συνεδριάσεων με τα τελευταίας τεχνολογίας εντοιχισμένα μέσα οπτικοακουστικών προβολών, πλήρως εξοπλισμένα επεμβατικά διαμερίσματα ρομποτικής χειρουργικής, δωμάτια ηλεκτρονικής παρακολούθησης ανάνηψης, εγρήγορσης, ύπνου και τρόπου ζωής, απομονωμένες με συμπαγή μέταλλα κατασκευασμένες κρυψώνες αυστηρής κατήχησης και μελλοντικής αφύπνισης, ειδικά διαμορφωμένα διαμερίσματα ηλεκτρομαγνητικής ανίχνευσης και απεικονιστικής επεμβατικής χειρουργικής στις ανώτερες διεργασίες του εγκεφάλου, όπως για παράδειγμα στους απαραβίαστους λοβούς της αυτογνωσίας, του ψυχισμού, των εννοιών, των διεργασιών και των αποτελεσμάτων αυτών φυσικά. Και συνεχίζω…
Υπάρχουν εργαστήρια διαμόρφωσης μελλοντικού χαρακτήρα, ατέλειωτα αρχεία για επιλογή, αγορά, ή δανεισμό προσωπικότητας, εργαστήρια με αμέτρητους δοκιμαστικούς σωλήνες και τα μυστηριώδη υγρά προϊόντα τους, πολλαπλές θερμοκοιτίδες, μηχανήματα φυγοκέντρησης και διύλισης, γεννετικά αποστακτήρια, προηγμένα θερμά εκκολαπτήρια, τεχνητά διαμορφωμένα χωράφια καλλιέργειας βλαστοκυττάρων, άρτια διαμορφωμένοι χώροι αποκατάστασης και αποθεραπείας, λαβυρινθώδεις διάδρομοι ψυχοκινητικών δοκιμών, σκοτεινά δωμάτια ψυχαναλύσεων και πνευματικών ανακρίσεων, αποστειρωμένοι χώροι αποθήκευσης και διατήρησης των παραγόμενων ειδών σε θερμοκρασίες αφιλόξενες προς το ανθρώπινο είδος, τεράστια και πακτωμένα ασανσέρ, κυλιόμενες σκάλες, ειδικά -φορτιζόμενα με μπαταρία – αυτοκίνητα για την μεταφορά των επισκεπτών και μη στους διάφορους τομείς του κτηρίου, αίθουσες κλασσικής και σύγχρονης κλασσικής μουσικής, χώροι αναψυχής με δραστηριότητες της σκέψης… »
«Φτάνει! Δεν μπορώ άλλο. Και μόνο που τ’ακούω κουράστηκα!»
«Μισό λεπτό, μη βιάζεσαι, σου άφησα το καλύτερο για το τέλος. Το κερασάκι στην τούρτα ή το κρεσέντο αν προτιμάς, είναι πως τα έγκατα αυτού του… κτήνους έχουν για θεμέλιο έναν ειδικά διαμορφωμένο συμπαγή κύβο από αλεξίσφαιρο γυαλί, που χωρίζεται γεωμετρικά σε πολυάριθμα μικρά κελιά, κάτι σαν τις κυψέλες που φτιάχνουν οι μέλισσες, για να καταλάβεις. Κι εκεί, στα υπόγεια αυτά, σε τούτα τα σύγχρονα Τάρταρα, κρατείται καλά φυλακισμένο ένα μυστικό. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το μεγαλείο του κακού. Ναι, όπως τ’ακούς. Εκεί φυλάνε το υποτίθεται θηρίο κι εκεί ελέγχουν την οργή του, αλυσοδεμένος ο αριθμός του με δεσμά φτιαγμένα χωρίς καμία απολύτως ηθική και λογική. Στα βάθα της Βαβέλ η δημιουργική σκέψη και η επιστημονική φαντασία, όπως τους βολεύει φυσικά να το σκέφτονται το όλο εγχείρημα για ν’αποφεύγουν τη συνείδησή τους, δίνουν και δείχνουν το καλύτερο του εαυτού τους. Σ’αυτό το… έρεβος, το όμορφο, κρυφά, μεθοδικά και άγρια, δολοφονείται. Ο αμνός του Θεού κι ο αγνός του νους πάνω σε βωμούς ανήθικους σφαγιάζεται με μαχαίρια απάνθρωπα. Καθημερινά καταστρέφεται, κυνικά εξαλείφεται, με μίσος διαγράφεται, κι αδιάφορα ακυρώνεται η αρχέτυπος μορφή κι ανάμνησή του!».
Coming up next: Babel pt2