Η απόπτωση (apoptosis or programmed cell death PCD) είναι ο προγραμματισμένος θάνατος των κυττάρων στα διάφορα οργανικά συστήματα του ανθρώπινου σώματος. Η λέξη απόπτωση, που έχει καθιερωθεί διεθνώς, σημαίνει πτώση των πετάλων ενός λουλουδιού, πτώση των τριχών ή του φτερώματος. Χρησιμοποιείται στην ιατρική από το 1970. Ένας καθηγητής της Ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen της Σκωτίας, συνέστησε τον όρο αυτό στους συναδέλφους του παθολογοανατόμους για να περιγράψει τον προγραμματισμένο θάνατο των κυττάρων. Φαίνεται ότι η απόπτωση αποτελεί φυσιολογικό φαινόμενο όπως η πτώση των φύλλων στα φυλλοβόλα δέντρα το φθινόπωρο. Με την απόπτωση γίνεται μια φυσιολογική “αυτοκτονία” των κυττάρων που δεν είναι πλέον απαραίτητα, όπως εμβρυϊκών κυττάρων ή των προ καρκινικών κυττάρων που έχουν μια ανεξέλεγκτη τάση για πολλαπλασιασμό και αύξηση. Εάν κατά τη διάρκεια της εμβρυογένεσης τα άχρηστα κύτταρα δεν απομακρύνονταν με την απόπτωση, τότε οι άνθρωποι μπορεί να γεννιούνταν με πτερύγια μεταξύ των δακτύλων τους, με ουρά ή και με βράγχια ακόμα. Η απόπτωση διαφέρει της νέκρωσης διότι δεν προκαλεί φλεγμονή ή αντιδραστική ίνωση, αλλά αντίθετα επιτρέπει στα κύτταρα να εξαφανίζονται χωρίς να αφήνουν ίχνη. Η απόπτωση αρχίζει με ένα σήμα θανάτου που προκαλεί συρρίκνωση του κυττάρου, με άθικτη όμως αρχικά την κυτταρική μεμβράνη αλλά με συμπύκνωση του κυτταροπλάσματος και του πυρήνα. Στη συνέχεια όμως επέρχεται διάσπαση του κυττάρου και του DNA σε πολλά αποπτωτικά σωματίδια που περιβάλλονται από κυτταροπλασματική μεμβράνη που τελικά ενθυλακώνονται και πέπτονται από τα φαγοκύτταρα.
Στη νέκρωση προκαλείται βλάβη της κυτταρικής μεμβράνης η οποία χάνει την ικανότητά της να δρα ως φραγμός στην ανεξέλεγκτη διαπερατότητά της με αποτέλεσμα την εξοίδηση του κυττάρου και την τελική διάσπασή του. Η επακολουθούσα έξοδος του περιεχομένου του κυττάρου προκαλεί φλεγμονώδη αντίδραση που οδηγεί σε ίνωση και ουλοποίηση. Κλασσικό παράδειγμα νέκρωσης είναι η ισχαιμική νέκρωση του καρδιομυοκυττάρου στο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Η κατάσταση κατά την οποία εμφανίζεται μείγμα (αλληλοεπικάλυψη) αποπτωτικών και νεκρωτικών μορφολογικών χαρακτηριστικών/φαινομένων, ονομάζεται νεκραπόπτωση (necrapoptosis).
Η μορφή του κυτταρικού θανάτου (νεκρωτική, αποπτωτική, νεκραποπτωτική) κατά ένα σημαντικό μέρος εξαρτάται από τα ενεργειακά αποθέματα του κυττάρου. Σε αντίθεση με την απόπτωση, η νέκρωση δεν απαιτεί ενέργεια. Έτσι, κύτταρα τα οποία έχουν εισέλθει στη διαδικασία απόπτωσης, μπορεί στη συνέχεια να υποστούν νέκρωση λόγω ελάττωσης των ενεργειακών επιπέδων. Η απόπτωση είναι μια ισχυρά ρυθμιζόμενη και ενεργειακά εξαρτώμενη διαδικασία.
Η ομοιόσταση διατηρείται στους πολυκύτταρους οργανισμούς με την ισορροπία μεταξύ του κυτταρικού πολλαπλασιασμού και του κυτταρικού θανάτου. Η απόπτωση είναι μια μορφή κυτταρικού θανάτου, χάρη στην οποία επιτυγχάνεται η συνεχής ανανέωση των ιστών με διαίρεση.
Η ζωή αναδύεται όταν οι βιολογικές δομές ζωντανεύουν με ενέργεια (vitakinesis – pyrokinesis). Η ενέργεια ορίζεται ως μια θεμελιώδης οντότητα της φύσης που μεταφέρεται μεταξύ τμημάτων ενός συστήματος για την παραγωγή φυσικής αλλαγής μέσα στο σύστημα και συνήθως θεωρείται ως η ικανότητα για εκτέλεση εργασίας (Merriam-Webster, 2017). Χωρίς ενέργεια, δεν υπάρχει ζωή – τα μόρια από μόνα τους δεν αλληλεπιδρούν με ουσιαστικούς τρόπους και οι πολύπλοκες δομές δεν συναρμολογούνται ούτε αναπαράγονται. Ένας κρίσιμος παράγοντας που διακρίνει τον οργανισμό που αναπνέει-ζωντανό από το άψυχο σώμα (δηλαδή το πτώμα) είναι η ροή της ενέργειας. Δεν υπάρχουν εγγενείς διαφορές στη μοριακή σύνθεση νεκρών και ζωντανών οργανισμών. Αλλά είναι μια απαιτούμενη ποιότητα των ζωντανών οργανισμών να βιώνουν μια συνεχή ροή ενέργειας μέσω και μεταξύ των διαφορετικών τμημάτων τους. Αυτή η ροή ενέργειας συντηρεί την κίνηση, τις χημικές αντιδράσεις και τις δυναμικές αλλαγές στη θέση και την οργάνωση των μορίων που απαιτούνται για τη σκέψη, την αίσθηση, την κίνηση και την εκτέλεση κάθε στοιχείου απόκρισης στο στρες. Χωρίς ενέργεια, η προσαρμογή στο στρες δεν είναι δυνατή και το σώμα πεθαίνει.
Το παρασυμπαθητικό σύστημα είναι το σύστημα που επιστρέφει το σώμα σε ομοιοστασία και διατηρεί τα επίπεδα ενέργειας.
Προγραμματισμός υπολογιστών (αγγλ.: «computer programming») καλείται το σύνολο των διαδικασιών σύνταξης ενός υπολογιστικού προγράμματος, συνήθως ως υλοποίηση κάποιων αλγορίθμων (αλγόριθμο ονομάζουμε μία σειρά από εντολές που έχουν αρχή και τέλος, είναι σαφείς και έχουν ως σκοπό την επίλυση κάποιου προβλήματος) ύστερα από προσεκτική σχεδίαση, για την αυτοματοποιημένη εκτέλεση εργασιών ή επίλυση κάποιου υπολογιστικού προβλήματος από έναν υπολογιστή. Ο προγραμματισμός περιλαμβάνει επίσης τον έλεγχο του προγράμματος για την επαλήθευση της ακρίβειας και της ορθότητάς του (αποσφαλμάτωση), και την προπαρασκευή των οδηγιών με τις οποίες ένας υπολογιστής θα εκτελέσει τις εντολές που καθορίζονται στις προδιαγραφές του προγράμματος.
Συμπερασματικά, αφού λοιπόν προγραμμάτισες με ασύλληπτη λεπτομέρεια πληρωμές λογαριασμών, κατάθεση εργασιών, έλεγχο ή εμβολιασμό κατά των διαφόρων ιών, επίσκεψη στο βαρετό σπίτι των γονιών και μετά στα λουξ σαλόνια των κομμωτηρίων ή των μπαρμπεράδικων, πακέτα εκδρομών και ταξιδιών με εισιτήρια, διαμονή, πρωινό, γυμναστική αεροβική ή μη, σκι στο χιονοδρομικό, πολύ και καλό φαγητό, βαρύ καφέ και γλυκό ιταλικό, ανάβαση στο κακοτράχαλο βουνό, σάουνα σε σπιτάκι ξύλινο για τον δερματικό πόρο, ξέφρενη νυχτερινή διασκέδαση με τρελό χορό και άφθονο ποτό, άγριο, αχαλίνωτο σεξ με χορευτή Αφρικανό ή χορεύτρια απ’τον Κολωνό, επιστροφή άρων άρων στη δουλειά ξημερώματα με το μυαλό άγρυπνο, στεγνό, άδειο και το μάτι θολό, παραλαβή τού κατοικίδιου -μετά από ένα γεμάτο οκτάωρο- απ’τον κτηνίατρο, γρήγορο φαγητό απ’το σουβλατζίδικο και το φαστφουντάδικο σε συνδυασμό με netflix, ηλεκτρονικό gaming, gambling και chating με αλληλοσκοτωμό μέχρι πρωίας με το νόμιμο σύντροφο, θυμήθηκες ποτέ μέσα σ’όλα αυτά τα φουλ ενεργοβόρα και πιεστικά φαινόμενα να βάλεις στο πρόγραμμα και την αποταμίευση λίγης ενέργειας για το κύτταρό σου;
The brain’s energy-hungry neurons, καθώς εγκέφαλος (control centre), μιτοχόνδρια, ενέργεια, παρασυμπαθητικό σύστημα και ομοιοστασία δημιουργούν έναν ισχυρό αλγόριθμο επηρεασμού.