Πλέει βαθιά νοσταλγία ένα φιλί γερά δεμένο σε κατάρτι του ωκεανού η αφιλόξενη πλάτη
Απέραντα τα ανεμοδαρμένα σώματα σε πρότυπα στρώματα καλπάζει ανέμελο γαλάζιο άτι
Σε αρχέτυπα όστρακα οι οπλές ερέθισμα ο κρότος έναυσμα ανοίγουνε οι πύλες όλα μόνα
Ταξιδεύουν σε βυθούς άγνωστους φυσαλίδες άρματα τραβούν σε χαρταετό μία γοργόνα
Κοιμωμένη καλλονή κατρακυλάει σ’ένα παραμύθι η σελίδα η πρώτη μοναχή παραμιλάει
Και κοιτάει να βρει ανταπόκριση σε μια ερώτηση που στ’άδεια νούφαρα απλά χαμογελάει
Όλο απορία γιατί η πέννα αδιαφορεί και δεν πλησιάζει στο χαρτί μένουνε σκέψεις σε ροπή
Πολλές ανάκατες οι βλέψεις βλέπεις στροβιλίζονται οι ψίθυροι στην άμμο ανοίγουνε οπή
Περνάει το αλέτρι ένας άξονας ο μόχθος να βρεθεί με ιδρώτα η αφορμή να ποτιστεί η γη
Γυρνάει στο σύμπαν ξωπίσω ακολουθάει μια σπείρα που μεθάει έναν ήλιο φίλο χαιρετάει
Μα φεύγει μακριά η λησμονιά συναίσθημα αδάμαστο κυματίζει η σταθερά π παραπατάει
Την αρμονία αμολάει μέσα από λόγο εκφράζει η διάμετρος δεκαδικό αριθμό στον κύκλο
Μαγεία τριγυρνάει στην περιφέρεια γεννάει συμμετρία απτή συγκινεί το δάκρυ από κύκνο
Μια πραγματικότητα ισούται ό,τι μπορεί ο νους να βάλει αν βγάλει άπειρα σε σειρά ψηφία
Ένα μοτίβο επαναλαμβάνεται ο λόγος αναπαριστά την ερμηνεία αχ εκπληκτική γεωμετρία
Ιδιότητα χρυσή αναρωτιέμαι μετριότητα σε χαίτη στρογγυλοποιεί ο Πήγασσος πετάει όρο
Μορφή στη διάσταση απεικονίζεται πρίσμα η εμφάνιση κουβαλάει αεί μυστήριο στο χώρο
Ανάλυση ποσότητας εκφρασμένη παρόμοια να χωριστεί ή όχι σπουδαιότητα Ω μνημονική
Το π και φ ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί στο απέραντο ονειροπολεί μία χορδή αργά πάλλεται
Η ομορφιά ον των εννοιών πνοή αφηρημένων όλων η αθάνατη μορφή Σου μεταβάλλεται!!!
